puber van 60

Als opgroeiend mens leer je steeds meer dingen te kunnen. Als pasgeborene kan je alleen slapen, eten, poepen en natuurlijk krijsen. Maar later leer je ook lachen, draaien, kruipen, staan, lopen, je poep en plas ophouden tot een geschikt moment, praten enz. enz. En iedere keer als je er weer wat bij hebt geleerd, ben je blij en trots en wil je het zo vaak mogelijk doen als maar kan. Daarom lachen kinderen ook veel meer en praten ze de hele dag door. Ze rennen en springen en klauteren, gewoon omdat het kan. Een kind wat heeft geleerd iets zelf te doen, zal zich dan ook niet graag laten helpen.
“Kannik zef weh.” zal het bij iedere hulppoging uitroepen om vervolgens weer bezig gaan zijn laarsjes verkeerd om aan te trekken. Nee, als je als kind iets zelf kan, wordt assistentie niet gewaardeerd en zijn ze totaal ongevoelig voor de haast die je als ouder hebt.
“Kannik zef wehheh!”
Afwassen, onkruid wieden, timmeren, koken, schilderen, alles willen ze leren en zelf kunnen en zelf doen.

Zodra de pubertijd zijn intrede doet, is het echter gedaan met de pret. Dan is alles dom, zinloos en belachelijk ouderwets. Ze zijn ervan overtuigd, dat ze de dingen die ze op school leren, in hun latere volwassen leven, nooit nodig zullen hebben. Tijdverspilling.
Om ze hun jas aan de kapstok te laten hangen, moet je wijzen op de mogelijkheid van deportatie naar Noord-Korea en om ze nog een keer aan de afwas te krijgen moet je op z’n minst een kogel op hun kussen leggen.
Maar ook dat gaat voorbij. Langzaamaan gaan ze je weer begrijpen. Soms moeten ze daarvoor eerst een poosje of poos het huis uit zijn, maar er komt een moment dat je denkt: “Hij heeft het toch allemaal goed in het snotje!”

Dát is echter het moment waarop je zelf in een soort van tweede pubertijd geraakt. Waar eerst jeugdpuistjes je gezicht ontsierden, zijn het nu rimpels. De kinderen zijn de deur uit; die hebben hun draai wel gevonden. Je houdt maandelijks nog wat geld over, want je hebt in je hele leven nog nooit zoveel verdient. En je bent nog maar met z’n tweeën. Dus waarom zou je nog zelf boodschappen doen? Die laat je toch gewoon bezorgen? Waarom zelf nog je huis schilderen? Daar heb je toch schilders voor? En wat kost zo’n tuinman nou, zwart? En dat vloertje, dat laat je toch leggen? Alles wat je hebt geleerd, laat je door een ander doen. Je wordt lui, hebt overal maling aan, het boeit je niet meer wat mensen van je denken, want je bent niemand een verklaring schuldig. Je doet gewoon waar je zelf zin in hebt; je hebt lang genoeg naar de onvoorspelbare nukken van anderen geleefd. Puber!

Tja, en wat er daarna gebeurd, dat kan ik je helaas niet zeggen. Zo oud ben ik nog niet. Over een jaar of twintig zal ik je verder informeren, maar voor nu, geniet ik van de fase dat het me allemaal geen bal meer interesseert.

Succes!
Salvatore

"ik vertrek" dus snel de bingokaart erbij pakken

de pedante pedalist

Het doet me heus geen plezier en ik zeg het niet graag, maar geen mens ter wereld liegt zo vaak als een fietser. En iedereen weet het, maar niemand durft het te zeggen. Fietsers zijn onverbeterlijke leugenaars. Kijk maar naar de wielersport.

"Nee, ik heb echt geen doping gebruikt!"

"Nee, stimulerende middelen, daar houd ik mij verre van!"

En keer op keer, stuk voor stuk, worden we weer in hun oprechtheid teleurgesteld. Al is de fietser nog zo snel, de leugen achterhaalt hem wel.

Maar erger nog zijn al die mensen die zogenaamd "dagelijks" op de fiets naar het werk komen. Die liegen! Die rijden helemaal niet iedere dag op de fiets naar hun werk. Hoe komt het anders dat bij regen de wegen plotseling overvol zijn met extra auto's? Omdat al die fietsers helemaal niet iedere dag de fiets pakken. Bij het minste of geringste spatje nemen ze al hun toevlucht tot de zelfrijdende, overdekte vierwieler. Ik, autorijder van geboorte, neem gewoon altijd de auto! Ook al schijnt de zon nog zo hard en is het nog zo windstil, ik stap keurig in mijn auto. Als ik zeg dat ik altijd met de auto kom, dan kom ik ook altijd met de auto. Daar kan je op rekenen! Ik ga dan niet ineens de fietsenstalling van de fietsers overvol maken door onverwacht toch op de fiets te komen. Maar andersom doen zij het wel. Dan planten zij hun auto op jouw plek, die onbetrouwbare sujetten!

Bovendien, zijn het tegenwoordig vaak helemaal geen fietsen meer waarmee zij rondtoeren. Het zijn als fiets vermomde brommers. Moderne mobiletten. Ze hoeven amper zelf te trappen. Zo'n ding rijdt als vanzelf naar het werk. Maar dát is geen fietsen meer, dat is brommer rijden. Sterker, ze gaan nog harder dan een brommer. Levensgevaarlijk! En ondertussen maar klagen over al die andere weggebruikers, maar zelf geen poot uitsteken.

En dan dat pedanterige toontje als ze je vragen waarom jij niet op de fiets komt.

"Ik woon nog verder weg dan jij en ik kom iedere dag op de fiets. Waarom kom jij niet op de fiets?"

Omdat ik vijf dagen in de week werk en geen drie zoals jij. Daarom!

Echt, we kunnen in het vervolg beter spreken van 'fietserslatijn'.

"Hoe lang fiets je daar nou over?"

"Oh, tien minuutjes of zo."

Fiets je zelf die afstand, doe je er een half uur over! Hoe dan?!

En datzelfde geldt ook al voor Google Maps! Als je met de auto gaat, klopt de opgegeven reistijd prima, maar als je 'm instelt op 'fiets', dan gaat ie liegen. De fietstocht duurt 13 minuten, beweert ie dan. Maar dan houdt hij blijkbaar geen rekening met stoplichten en onbenullig manoeuvrerend ander verkeer. Ben je zomaar ineens weer een half uur onderweg en een kwartier te laat op de afspraak met je psych. En geef dan Google Maps maar eens de schuld. Krijg je er gelijk weer een paar extra sessies bij á 150 euro per uur. Een uur wat overigens geen uur is, maar 50 minuten. Die liegen al net zo hard als fietsers.

Da's trouwens al net hetzelfde als bij de genoemde bereidingstijden van recepten. Staat erbij "Lekker snel en makkelijk, in 20 minuten klaar". Nou, ik vraag me af of die receptenschrijvers wel klok kunnen kijken. Eerst ben je al drie kwartier bezig om alles te wassen, schillen en snijden en dan moet die hele zooi ook nog eens 40 minuten in de oven! Hoezo, 20 minuten?

En wat te denken van al die fietsclubjes waarbij buikige mannen op leeftijd, zoals ik, gestoken in kekke korte kloteknellers en bolle truitje, vol met sponsornamen (zodat ik me afvraag "wat denk je nou zelf, dat wij denken dat zij jou sponseren?"), in grote groepen, fietspaden, dijken en n-wegen onveilig maken op veel te dure fietsen. Die houden niet alleen ons, maar ook zichzelf voor de gek. Alsof een 200 gram lichtere fiets iets uitmaakt bij 30 kilo overgewicht.

Maar goed, ik heb genoeg gezegd. Het taboe is doorbroken. Nu is het aan de politiek om de maatschappelijke discussie aan te zwengelen. Het moet maar eens afgelopen zijn met al die liegfietserij. Amen, al zeg ik het zelf.

Lieve groetjes,

Salvatore