Dag 1, Le Vacance

We gingen dus naar Espania. Ik weet wel dat de titel Frankrijk doet vermoeden, maar ik weet gewoon niet wat vakantie in het Spaans is. Ik ken trouwens sowieso nauwelijks Spaanse woorden. Te weinig naar Bassie en Adriaan gekeken vroeger, dan krijg je dat. Waarschijnlijk is het zoiets als vacansos of ferios of holidados.
Spanje dus, en wel Torremolinos, Hotel Cervantes. Quatros sterros, dus dat moet wel los lopos. Met een flinke klap landde het vliegtuig 's morgens om half elf op Malaga. Wel gewoon op de landingbaan, dus niet echt óp Malaga, maar toch met een ongewoon harde dreun. Ik denk dat de piloot tijdens de landing even met de stewardess bezig was.

Wij zaten trouwens de hele vlucht tegen Cornald Maas en Michiel van Erp aan te kijken. Die gingen met nog een stuk of wat andere frisse jongens op meiden vakantie. Ze hebben de hele reis geslapen.
Wij sliepen niet, ofschoon we toch al om half 3 's nachts waren opgestaan. Maar de dubbele Whopper met Starbucks koffie op Schiphol en de twee stroopwafels met koffie in het vliegtuig gaven mij voldoende energie om wakker te blijven.

Van Malaga naar Torremolinos is het maar 20 minuten met de bus, dus stonden we, met nog zo'n 20 anderen al om half 12 bij de receptie van het hotel, waar we te horen kregen dat onze kamers nog niet klaar waren. Ik begrijp dat niet. Ze wisten dat we kwamen, is het dan niet te regelen dat er 8 kamers op tijd klaar zijn? Dus de koffers tijdelijk gedropt in een speciale, wit betegelde ruimte, door mij 'het slachthuis' genoemd, en dan de stad maar even verkennen. Met lange broek en lange mouwen terwijl het er 45 graden was. Ja, qua gevoelstemperatuur. In werkelijkheid zal het 15 graden lager geweest zijn, maar het was in ieder geval te warm voor mijn kleding.

Wel een geinig plaatsje trouwens. Torremolinos is tegen een berg gebouwd, dus moeten er flinke hoogte verschillen worden overbrugd. Van hotel naar het strand loopt een zigzaggende straat met allemaal trappen, meer dan 150 treden, met aan weerszijden allemaal winkeltjes en eetgelegenheden. Erg leuk! Het vereist echter een zekere fitheid en luchtige kleding, hebben wij die dag kunnen vaststellen.
Na wat wandelen, eten en drinken waren we terug in het hotel met de 4 sterren. Men had kamer 429 voor ons bedacht. Ja een mooie kamer, op de 4e etage, met zeezicht en een belachelijk groot balkon. Het was een hoekkamer en dus ook een hoekbalkon. Prima. Het was schoon, maar niet echt fris. Maar ja, dat laatste kom je maar zelden tegen. Eigenlijk durf ik nooit ergens op blote voeten te lopen, maar hier dus zeker ook niet.

Nadat we ons hadden geïnstalleerd sloeg de vermoeidheid toe. Linda had maar drie uurtjes slaap gehad en ik had helemaal geen oog dichtgedaan, dus ja, vind je het gek? Het leek ons goed om aan de rand van het hotelzwembad op een ligbedje nog even te doezelen en wat eerste zon te pikken. Helaas waren alle bedjes bezet. Bekaf wierpen we ons ter aarde. Op het gras kan je ook liggen.

Rond een uurtje of zes zijn we naar de hotelkamer gegaan om effe te douchen. Daarna de stad in, traplopen, winkeltjes kijken en helemaal de boulevard afgelopen naar Benalmádena, toch zo'n drie kwartier tippelen, en weer terug om in Torremolinos ergens langs het strand wat te eten. Biefstukje met roquefort, biertje erbij, heerlijk. Toen weer de trappen op, puf puf, en vlak bij ons hotel, op de Plaza Andalucía een Margarita genomen - niet de pizza maar de cocktail. Heerlijk. En ondertussen speelde een stel Zuid-Amerikaanse indianen op hun panfluiten een vrolijke Zuid-Amerikaanse indianenpotpourri. Het had allemaal weinig Spaans, maar gezellig was het. Toen ik half twaalf op het te harde bed lag met het te dunne kussen, sliep ik na bijna 40 uur waken terstond in. Dat is me thuis in Holland al weken niet meer gelukt. De Spaanse zon verricht wonderen!

Salvatore Cocco

Het fruitvliegje

 
Even vooraf, het is niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen, ook niet met dit verhaal, maar toch acht ik de kans vrij groot, dat een aantal lezers, laat ik zeggen, op zijn minst onaangenaam verrast zullen zijn. Laat ik daarom maar meteen met de deur in huis vallen. Ik haat katten!

Of nou ja, haten.... Eigenlijk heb ik niks tegen katten. Vooral die jonge katjes - ik schrijf hier bewust "katjes" en niet "poesjes" - zijn onmiskenbaar schattig en aandoenlijk. Of die rare gewoonte om in dozen te kruipen, zo grappig. Ook het eigenzinnige karakter van de kat spreekt me wel aan. Katten laten zich niks zeggen en dat mag ik wel. Hoewel, ik zag laatst een video van een monnikenklooster in India waar ze katten hadden geleerd door hoepeltjes te springen in ruil voor voedsel. Voor zulke katten heb ik geen respect. Maar voor de kat die, geheel tegen de zin van zijn voedster, al voor de derde achtereenvolgende keer gewoon zijn klauw in het nieuwe lederen bankstel zet met een blik van "jij maakt me niks!", kan ik alleen maar bewondering opbrengen.

Nu heb ik een huis met een tuin. Een heerlijke tuin. Zeg maar gerust een dierentuin. Want behalve een keur aan vogels wordt onze tuin bewoond door egeltjes, spitsmuisjes, kikkertjes, ja zelfs konijntjes. Maar ook - en nu komt het - katten!

Het enige wat die beesten in mijn tuin doen, is de andere dieren verjagen én, erger nog, gele plekken in het gras piesen en uitwerpselen begraven in de perkjes. Wil je een bedje violen planten, grijp je achteloos in zo'n kundig verborgen, bacterierijk kattenhoopje. En heb je het bedje violen er dan uiteindelijk in zitten, zie je de volgende dag de kat er heerlijk middenin liggen. Alle violen zo plat als de nieuwe TV van Samsung!

Waarom houden mensen hun kat niet gewoon binnen? Ik gooi de poepluiers van de kleine toch ook niet over de schutting bij de buren! Ik laat mijn kleuter toch ook geen zandbakje spelen tussen de gerbera’s van de buren! Ik laat mijn tieners toch ook niet tussen de hortensia's van anderen verstoppertje spelen of mijn adolescent over het tuinmuurtje van de overburen plassen! Maar nee, van katten moet je dat allemaal maar goed vinden.

Welnu, daarom ben ik een offensief begonnen. Een kattenoffensief! Ik heb mijzelf bewapend met een Super Soaker. Deze ligt, altijd gevuld en goed op druk, binnen handbereik. Als ik een kat mijn territorium in zie wandelen, grijp ik mijn wapen en stuif naar buiten. In volle vaart vuur ik vanuit de heup een dikke straal koud water af op het beest! Ondanks dat ik er steeds handiger in word, moet ik toegeven, dat de straal maar zeer zelden doel treft. Gelukkig zijn er geen beelden van, want het ziet er natuurlijk niet uit. Een volwassen man die op slippers rennend, half struikelend met een waterpistool mis schiet. Maar ik stel mij zo voor dat als de kat, flink geschrokken, een eindje verderop zit bij te komen, dat er dan een andere kat voorbij kuiert die zegt: "Is die gek van nummertje 32 weer bezig?"

Misschien denk je nu, maar dit verhaal heet "Het fruitvliegje" en ik heb nog niks gelezen over een fruitvliegje? Nou, da's dan niet waar, want in dit stukje alleen al staat drie keer het woord fruitvliegje.

Groetjes, Salvatore

Girls just wanna have fun

Cindy Lauper had er een hit mee in 1983 en wat blijkt, ze had gelijk! Meisjes willen echt vooral lachen! Alle onderzoeken in die richting komen dan ook met dezelfde resultaten. Als gevraagd wordt wat vrouwen aantrekt in een man, komt humor steevast op de eerste plaats. Humor staat eenzaam bovenaan. Geld, aanzien, spierbundels, knap, slim, spetterende seks het kan allemaal niet op tegen humor. Een man met humor zit geramd. Een man met humor heeft 10 vrouwen aan elke vinger. Want "Girls just wanna have fu-un".

Maar waarom is dat zo? Waarom vinden vrouwen humor zo belangrijk? Welke evolutionaire grondslag kunnen we daarvoor vinden? Zoeken ze misschien iets in de man wat ze zelf niet hebben? Ja, ik begeef me hiermee op glad ijs, maar, zeg eens eerlijk, hoeveel grappige vrouwen ken jij dan? De beste en bekendste grappenmakers zijn toch man. Er zijn wel grappige vrouwen, maar die kan je echt op de vingers van een gemankeerde hand tellen. Of ligt dat aan mij en zijn ze er wel, maar ken ik ze niet? Ja, nu niet aankomen met Miranda Hart of Brigitte Kaandorp. Dat zijn de uitzonderingen. Dus voorlopig lijkt het er toch sterk op dat vrouwen zelf geen humor hebben en het daarom zoeken bij de man! Compensatie dus.

Als vrouwen echter zelf geen humor hebben, hoe zijn ze dan toch in staat om humor te herkennen? Om dat te kunnen beoordelen moeten we eerst objectief proberen vast te stellen wat humor eigenlijk is.
Algemeen wordt aangenomen dat voor humor twee zaken nodig. Aan de ene kant moet het verhaal, de situatie of het gegeven een sterke associatie oproepen, zodat verteller en publiek deel uitmaken van het onderwerp of het ernstig nemen. Van de andere kant moet het verhaal, de situatie of het gegeven zodanig worden genuanceerd dat men er afstand van kan nemen of de ernst ervan verdwijnt. Het resultaat is een lach, al dan niet met tranen.
Daarnaast spreekt men van "gevoel voor humor" als iemand in staat is zo'n humoristisch verhaal te kunnen begrijpen, aan te voelen of zelf te bedenken. Kijk en dan valt alles op zijn plek. Vrouwen zijn wel in staat humor te begrijpen en aan te voelen, maar zelf bedenken, ho maar! Daar hebben ze dan toch echt een man voor nodig!

Heb je ondertussen al een paar namen van echt grappige vrouwen gevonden? Nee hè!

Dit alles brengt me wel naar de vraag: wat kunnen vrouwen dan eigenlijk wél? Ja, het lijkt een zijsprong, maar die vraag is alleszins gerechtvaardigd, lijkt me. Ik bedoel, mannen lopen harder, voetballen beter (of althans, wereldwijd bezien), kunnen beter kaartlezen, weten hoe de afstandsbediening werkt. Ja zelfs op een typisch vrouwelijk geacht gebied als koken, doen mannen het beter. Immers, de beste koks, zijn mannen! En met humor is het dus al niet anders. Ze lachen er graag om, maar zelf iets bedenken zit er niet in. Ja, kinderen krijgen, dat kunnen ze, maar kinderen opvoeden is weer iets anders. Dan moet de man toch weer helpen. Hoe vaak hoort men een moeder niet wanhopig haar kind tot kalmte manen met de woorden: Wacht maar tot je vader thuiskomt! Daarmee tevens een heel verkeerd en ongewenst beeld van de man creërend. Maar goed, dat nemen wij mannen allemaal voor lief.

Maar waarom nemen mannen dit allemaal voor lief? Het antwoord is even simpel als geniaal. Er is maar één logisch en passend antwoord. Mannen tolereren vrouwen alleen maar, omdat ze lachen om hun grapjes. Een man kan zich geen beter publiek wensen dan vrouwen. Ze lachen sneller, harder en smakelijker! Bovendien, vrouwen gaan je er leuk door vinden; je kan je ermee in positieve zin onderscheiden van andere mannen die minder grappig zijn (op dat moment). Het streelt het mannelijk ego! Zo zijn wij mannen, wij hóren graag hoe goed wij zijn!

En zo is de evolutionaire cirkel rond. Vrouwen houden van mannen vanwege hun humor, en mannen houden van vrouwen die om hun grapjes lachen. Wat zit de natuur toch mooi in elkaar. De Schepper moet daarom wel een man zijn!

Salvatore Cocco