de stad

Schrijfcursus tip 1: begin een verhaal nooit met woorden als 'ik' en 'toen'.

Toen ik de badkamer uit kwam, brak ik zowat mijn nek over de drempel. Vandaag was 1,5 centimeter blijkbaar een niet foutloos te nemen hindernis, want enkele ogenblikken later lag ik languit in de slaapkamer.

"Wat doe je?" vroeg mijn vrouw vrolijk lachend.

"Ik check de kwaliteit van het laminaat," bromde ik om duidelijk te maken dat ze zich met haar eigen moest bemoeien. Het is maar goed dat ik niet aan hardlopen doe, anders had ik komende week weer moeten laten schieten, dacht ik en wreef over mijn pijnlijke knieën, terwijl ik moeizaam overeind krabbelde. Misschien moet ik toch eens stoppen met die shotjes.

Schrijfcursus tip 2: in een kort verhaal is geen ruimte voor uitvoerige beschrijvingen, zijpaden en flashbacks.

Gisteren was ik met "de jongens" wezen stappen. Dat had me twee dingen geleerd. Één, het werd nu toch echt tijd dat we stopten onszelf nog langer "de jongens" te noemen, want alle meiden spraken ons tegenwoordig met 'u' aan. Twee, de taxi was een onbetaalbaar vervoermiddel geworden. En toch had ik de chauffeur nog een ruime fooi gegeven. Tja, als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan. Die spreuk is vast bedacht door een man van middelbare leeftijd. Of een vrouw natuurlijk. Eenmaal binnen - de sleutel bleek uiteindelijk toch te passen - deponeerde ik de shoarma keurig in de wc-pot. Niet zittend, maar knielend, ondertussen geluiden uitstotend die in een Godzilla-film niet zouden hebben misstaan. Kijkend naar het resultaat vroeg ik me af of ik überhaupt had gekauwd. Snel trok ik door en kroop op handen en voeten zachtjes de trap op. Zachtjes, is een relatief begrip, want op de overloop stond mijn zoon mij slaperig op te wachten.

"Jezus, ik dacht dat er werd ingebroken!"

"Nee, ik ben het maar. Ga maar weer slapen," dacht ik te zeggen.

Mijn zoon keek me verwonderd aan.

"Laat maar, ik ga weer naar bed. Rustig aan!" en hij verdween achter zijn kamerdeur.

Tijdens het tandenpoetsen schoot de borstel een keer of drie uit mijn mond. Ik spoelde en spoog een keer op mijn schoen. Hoe dat nou toch kon?

In onze slaapkamer lag mijn vrouw rustig te slapen. Ik trok mijn schoenen uit, instappers, en zette ze in de hoek.

"Jezus, ik schrik me dood!" zei mijn vrouw. "Kan het ook wat zachter?"

Ik ging op bed liggen en zag mijn vrouw op en neer wiebelen. Deed ik dat? Gezellig kroop ik tegen haar aan. Meteen duwde ze me weg.

"Je stinkt naar bier!" zei ze met een vies gezicht.

Ik pakte een flesje bier en gooide dat over haar heen.

"Jij ook!" zei ik.

Maar dat laatste dacht ik alleen maar. In werkelijkheid draaide ik me om en werd voor mijn gevoel direct daarna met hoofdpijn wakker. De zon scheen. Helaas.

Schrijfcursus tip 3: voorkom herhalingen; daar zit de lezer niet op te wachten.

"Zo, gister naar de stad geweest?" klonk de stem van de onzichtbare buurman vanachter de hederahaag.

Man, bemoei je met je eigen zaken, dacht ik met dichtgeknepen ogen tegen de felle zon. Maar ik zei:

"Ja."

"Ik hoorde je thuiskomen vanacht."

Hoe kan hij mij nou hebben horen thuiskomen! Hij slaapt altijd met het raam dicht en daaroverheen een rolluik!

"Of nou ja, vanacht. Het was meer vanmorgen, geloof ik," ging hij verder.

Oh ja, die man is altijd al om zes uur op en het was ondertussen bijna half zeven eer de taxi mij afzette. Werkeloos en nog steeds om zes uur op. Dan begrijp je het toch niet helemaal!

"Ja."

"Katertje?"

"Ja."

"Toch weer te veel gedronken zeker?"

"Ja."

"Hoe ouder je wordt, hoe slechter je er tegen kan."

"Ja."

"Vroeger, kon je dagen achter elkaar doorhalen, maar tegenwoordig is één avond al funest."

"Ja."

"Nee, ik ben ermee gestopt."

"Mmm," bromde ik voor wat variatie en kon mij niet voorstellen dat de man ooit uit was geweest. Met wie was hij dan gegaan? Je zag er nooit iemand anders dan zijn schoonmoeder. En stappen met je schoonmoeder is net zoiets als koolraap. Het lijkt op friet, maar dat is het niet!

"Voor mij alleen nog maar een frisje."

Nou dan sluit jij jezelf toch lekker op in de vriezer. Heb jij je frisje, dacht ik.

"Vorige week wilde Lie uit, maar ik zei, ik rij wel."

De man korte alles af. Buurman werd buur, Nissan werd Nis, zelfs zijn vrouw's naam Lia werd afgekort naar Lie. En omdat ze ook nog eens langer was dan hij, werd ze in de buurt Lee Towers genoemd. Zijn eigen naam had ik hem echter nooit horen afkorten. Rodney.

Zal ik vragen waar ze vorige week heen zijn geweest?

"Waar zijn jullie heen geweest?"

"Leuk dat je dat vraagt. Naar het spoorwegmuseum. Echt een aanrader!"

"Oh leuk," loog ik en vroeg me af of dat museum wel op de afgesproken tijden open zou zijn.

"Ja, schitterend! Ze hebben er ook zo'n oude hondskop staan weet je wel en...."

"Zeg, sorry, maar ik moet naar binnen, de telefoon gaat."

"Ik hoor niks."

"Doei."

"Eh... ja."

Schrijfcursus tip 4: zorg voor vaart in je verhaal.

Ik schoof de hordeur snel achter me dicht en plofte met een zucht op de bank. Ontsnapt! Hier blijf ik de rest van de dag zitten, besloot ik, en liet me opzij vallen. Liggen! Nog beter! Oogjes toe. Effe helemaal niks. Geen gezeur, geen gedoe, heerlijk!

"Eten!"

Ik schrok van mijn eigen vrouw! Dat gaat lekker. Wat riep ze nou? Eten? Nu al? Ik keek op de klok. Half zeven al! Hoe kan dat nou?

"Je lag lekker te snurken, met de schuifdeuren open," zei ze opgewekt.

"De hordeur zat dicht," zei ik toonloos, slaap uit mijn ogen wrijvend.

Bloemkool, met verse worst en aardappels. Het staat in mijn top 10, maar vandaag even niet. Nog voor ik goed en wel aan tafel zat, hing ik alweer boven de pot. De wc-pot, wel te verstaan.

"Ik heb de tuindeur maar even dicht gedaan. Mijn hemel!" zei mijn vrouw liefdevol.

"Ik zet wel even een bordje weg. Misschien wil je straks nog wat eten."

"Ja, da's goed," zei ik half boerend en plofte weer op de bank.

De stad, dacht ik, dat is toch ook een raar woord. Dat wordt ook maar overal voor gebruikt. Als je gaat stappen, waar ik nu even niet aan moet denken, zeg je dat je naar de stad gaat. Maar als je gaat winkelen, ga je ook naar de stad. Terwijl dat toch echt iets anders is. Winkelen, daar heb ik nooit zin in, stappen alleen vandaag even niet.

Het was al bijna negen uur toen de magnetron 'ping' zei en ik met tegenzin een paar hapjes bloemkool naar binnen propte.

"Ik denk dat ik maar naar bed ga, dat wordt toch niks meer vandaag."

"Nou, tot morgen dan. Slaap lekker," was de wens van mijn vrouw.

Één avondje stad, daar heb ik tegenwoordig dagen plezier van.

Schrijfcursus tip 5: zorg voor een uitgewerkt einde met een goede clou. Schrijf nooit 'einde'!

Einde!

Salvatore Cocco

1 mei 2014

lekker velletje

In cafés en op verjaardagen komen vaak de meest uiteenlopende onderwerpen voorbij. Was het vroeger nog zodat onderwerpen als politiek, religie en seks vermeden werden, tegenwoordig lijkt er op geen enkel thema nog een taboe te rusten. Alles is bespreekbaar en alles wordt ook besproken. Van automerk tot maandverband, van verkoudheid tot SOA, van skivakantie tot parenclub. Kennelijk heerst er geen enkele terughoudendheid meer; alles komt wel een keer langs. Hoewel, misschien, als je goed nadenkt, dan komt er misschien toch een onderwerp bij je op waarover je nooit praat. WC-papier! Of beter gezegd, pleepapier!

Pleepapier heb je in tientallen varianten in verschillende nogal uiteenlopende prijsklassen, maar bij Kassa hebben ze er nog nooit een vergelijkend warenonderzoek over laten zien en bij de Consumentenbond valt er nooit iets over te lezen. Hoe weet ik nu wat het beste papiereken is? Op verjaardagen en in cafés wordt er immers ook niet over gesproken. We praten er niet over! Hoewel....

Gesprek 1

"Nou had ik van de week toch iets.... Had ik bij de grote boodschappen per ongeluk het verkeerde toiletpapier meegenomen. Nou en dat bevalt me toch een partij goed! Super zacht aan de billetjes en toch lekker stevig, zodat je er niet snel doorheen prikt. Ik denk, dat zal wel duur zijn dan, maar dat viel reuze mee. Alleen zit er wel wat minder papier op een rol, maar dat wordt door de kwaliteit en de prijs echt ruimschoots gecompenseerd. En er zijn van die gezellige, kleine roze vogeltjes op het papier geprint."

"Dat vogeltje is dan waarschijnlijk de schijtlijster?"

"Haha, heel grappig. Je kan met jou ook nooit eens serieus praten."

"Jij begon anders zelf over grote boodschappen."

"Zie! Dat bedoel ik nou. Zucht."

"Ja, het is ook een schijt onderwerp."

Gesprek 2

"In het hotel waar wij zaten hadden ze geen toiletrollen, maar een soort tissues."

"Oh ja, dat hebben wij ook eens gehad. Vervelend hè?"

"Nou, ik vond het wel prettig. Ze zijn een stuk ruimer dan die kleine velletjes op de rol."

"Dat vond ik er nou juist vervelend aan. Ik ben zo aan dat formaat gewend."

"Maar ja, zeg nou zelf, dat formaat van die velletjes op de rol, dat slaat toch nergens op. Wie neemt er nou ooit 1 zo'n velletje? Dat is toch niet te doen!"

"Ik vind het wel een nuttig formaat hoor. Het hoeft echt niet groter te zijn. Alleen dikker. Nou en wij hebben altijd van dat lekkere dikke drie lagen papier, dus dan heb je gemiddeld aan twee velletjes genoeg."

"Oh, nou, ik maak er altijd een prop van, dus geef mij die grote tissues maar."

"Maar jij er een prop van?"

"Ja, van het papier hè."

"Maar raak je dan niet verstopt?"

"Ik stop die prop niet in mijn kont!"

Gesprek 3

"Wat heb je nou dan gekocht!?"

"Ja dat was in de aanbieding. Extra voordelig!"

"Maar wat moeten wij in vredesnaam met 100 rollen pleepapier?"

"Ja je kont afvegen natuurlijk."

"Maar 100 rollen, we zijn maar met ons tweeën! En het is ook nog eens een ander merk. Misschien is het wel keihard schuurpapier. Zitten we hier met 100 rollen schuurpapier. Kan je net zo goed de telefoongids in stukken knippen, heeft die ook nog een functie."

"Wat doe je nou moeilijk. Het is maar wc-papier!"

"Maar ik heb gevoelige billetjes. En dat papier wat we nu hebben is stevig maar toch zacht. Dat is gewoon een lekker velletje."

"Nou, dan haal ik voor jou wel andere rollen. Gebruiken we deze wel op de wc boven."

"Hebben we tot aan ons pensioen genoeg papier! Ik zal er een extra schuurtje voor bouwen. 100 rollen!"

"Zeur!"

Gesprek 4

"Zeg, ik ben vrijdag voor het laatste, zoals je weet."

"Ja welverdiend pensioen. Ik had je geen 66 jaar en 3 maanden gegeven!"

"Dank je, maar ik wilde je iets vragen."

"Ga je gang."

"Nou, het is misschien een rare vraag, maar eh, waar kopen jullie het wc-papier in?"

"Huh?"

"Ja, ik vind dit zulk geweldig papier! Ik spaar altijd alles op, zodat ik het hier kan doen. Vanwege dat papier. Maar nu ik met pensioen ga, moet ik alles thuis doen. En wij hebben niet zulk fijn papier! En ik heb al alles soorten en maten geprobeerd, maar niets komt ook maar in de buurt van wat we hier op de wc hebben hangen."

"Ja wij kopen bij de groothandel natuurlijk. Dat kan je als particulier niet kopen."

"Oh, dat is jammer! Maar weet je dan misschien of dit papier ook door horecagelegenheden wordt gekocht? Dan ga ik daarheen met mijn boodschap."

"Nou, dat is, dat dat, ja, dat weet ik niet en dat ga ik ook niet vragen hoor!"

"Oh."

"Ik geef je als afscheidscadeau wel wat mee. Is dat goed!"

"Oh, dat zou geweldig zijn! Dank je wel. En je hoeft ze niet als cadeau in te pakken hoor, want het is gewoon voor mezelf."

En? Ooit weleens zo'n gesprek gehoord of misschien zelfs zelf gevoerd? Zo ja, niet verder vertellen! Het is taboe! Je staat voor gek als je erover begint. Dus, je hebt dit niet gelezen en ik heb het niet geschreven!

Salvatore Cocco

15 maart 2014

effe een instagrammetje maken

Een foto zegt meer dan duizend woorden, hoor je mensen vaak zeggen. En meestal is dat ook daadwerkelijk zo. Sommige foto's zijn zo prachtig dat het schier onmogelijk is om met woorden te omschrijven wat er zo indrukwekkend is aan wat je ziet. Het lijden van een moeder bij het dode lichaam van haar zoon, de grootsheid van de Victoria watervallen in Afrika, de aarde zoals gezien vanuit de ruimte, schattige leeuwenwelpjes die spelen met de staart van hun moeder, een foto zegt meer dan duizend woorden.

Vooral mannen zouden visueel zijn ingesteld. Uit onderzoek zou namelijk blijken, dat een ruime meerderheid van de mannen liever sekst met het licht aan, terwijl een meerderheid van de vrouwen het liefst de kat in het donker knijpt.
Bovendien, uit ander onderzoek zou blijken dat vrouwen dagelijks veel meer woorden uitspreken dan mannen. Dus al met al zou je kunnen concluderen dat vrouwen meer hebben met taal en mannen meer met beeld.

Als het echter waar is dat mannen meer visueel zijn ingesteld dan vrouwen, is het toch opvallend dat het vooral vrouwen zijn die gebruik maken van social media diensten als pinterest, tumbler en instagram, waarbij foto's een absoluut dominante rol spelen en tekst volledig ondergeschikt is gemaakt. Dit is te meer opvallend omdat vrouwen, na het maken van foto's, meestal vinden dat ze er stom opstaan. "Die moet je wissen hoor!" roepen ze dan en ze blijven net zo lang naast je staan en zeuren totdat je de betreffende foto, waar meestal helemaal niks mis mee is, hebt gewist. Hoe kan het dan toch dat het juist vrouwen zijn die constant foto's maken met hun mobieltjes om ze op instagram te plaatsen?

De oplossing ligt zo voor de hand, dat je er gemakkelijk overheen kijkt. Als je zelf de foto's maakt, sta je er zelf natuurlijk niet op. Je zet dus vooral al die anderen voor schut! Foto's van anderen in de meest compromitterende standjes en met de meest onvoordelige gelaatsuitdrukkingen, de vrouwen delen alles zo, hup, met de hele wereld! Zonder aanziens des persoons. Waarschijnlijk denkend, want ik sta er toch niet op! Maar ja, omdat al je vriendinnen precies hetzelfde doen, sta je er zelf natuurlijk ook vaak op, terwijl je de meest rare bekken trekt, met je buik vooruit en je putjes goed zichtbaar.

Conclusie en gratis tip voor alle mannen: Wil je een vrouw echt leren kennen, moet je dus bij haar vriendinnen op instagram kijken.

Salvatore Cocco
15 februari 2014