"Jeetje, hoe zie jij er dan uit?" zei Anja geschokt tegen Bert.
Bert zat onder de butsen en blauwe plekken en was later dan normaal op zijn werk deze maandagochtend.
"Ben je in het weekend soms weer gevallen?" riep Anja er een beetje lachend achteraan, terwijl Bert zich op zijn werkplek installeerde. Bert was een fanatiek crosscountry fietser en het gebeurde de laatste tijd regelmatig dat ie onderuit ging. Volgens Anja had dat te maken met zijn leeftijd; volgens Bert was het gewoon een combinatie van toeval en pech.
Bert nam een slok uit het plastic bekertje koffie dat Anja voor hem op zijn bureau had gezet.
"Ja, die zal nu wel koud zijn. Je bent ook zo laat. Maar vertel eens, wat is er gebeurd? Heb je gevochten?" lachte Anja.
"Ja," zei Bert zacht.
"Hè? Wat? Heb je gevochten?" reageerde Anja verbaasd. Bert mocht dan leiden aan zelfoverschatting door te denken dat hij op zijn leeftijd nog als een wilde door de bossen kon crossen, maar Bert was geen vechtersbaas. Bert was feitelijk een hele rustige man, gek op zijn gezin en helemaal weg van zijn twee kleinkinderen.
"Nou, vertel dan!" riep Anja ongeduldig.
Bert zuchtte.
"Ik was afgelopen zaterdag met de kleinkinderen bij de intocht van Sinterklaas," zei hij besmuikt.
"Dat meen je niet!" zei Anja ongelovig en sloeg haar hand voor haar mond.
"Ja, toch wel," zei Bert schuldbewust. "Ik wilde de kleintjes laten zien hoe het vroeger ging met Sinterklaas, zoals ik het ken."
"En je had de kleinkinderen mee? Dat is dom Bert. Echt dom! Is met hen alles goed?"
"Ja, die mankeren niks. Dat moest er nog bijkomen." En hij schudde meewarig zijn hoofd.
"En vond je dochter het goed dag je ze meenam?" vroeg Anja nieuwsgierig.
"Die had ik het natuurlijk niet verteld."
"En je vrouw?"
"Die wist ook van niks."
"Bert!" riep Anja ontsteld.
"Ja, ik weet het, ik weet het. Ik had het niet moeten doen, maar het was allemaal zo onschuldig vroeger. Ik dacht...."
"Ja Bert, vroeger! Hoe dom kan je zijn? Het is toch al lang niet meer zo. Vroeger is voorbij Bert! Vroeger kon je ook door de bossen crossen zonder te stuiteren," zei Anja bozig.
Bert bleef stil en keek wat verweest voor zich uit.
"Weet je," begon hij met een zucht, "ik dacht dat het wel los zou lopen. Ik had Anneke en Lisa verteld dat ik naar de megabakker zou gaan met de kinderen. Gewoon, om Sinterklaas daar uit de taart te zien komen, zoals we dat tegenwoordig doen. Dat de bakkers, wit van het meel, met hun vrolijke bakkersmutsjes en schortjes een sinterklaastaart bakken waar Sinterklaas dan, als bij toverslag, ineens uit stapt. Om dan vervolgens door heel het land, samen met de bakkers, snoep en cadeautjes te komen brengen. Maar ik geloof daar niet in Anja. Ik heb daar nooit in geloofd."
"Bert, je bent een volwassen man!"
"Ja maar, ik kan mijn jeugd toch niet vergeten!? Hoe mooi was het niet dat we samen langs de kade stonden te trappelen van de kou, te wachten op de stoomboot, met al die Pieten, waar je toch een beetje bang voor was. Maar als je snoep wilde, moest je je angst overwinnen en op zo'n Piet afstappen en om snoep vragen. Het educatieve element wat daarin zat, is nu toch helemaal weg! Dat slappe gedoe van tegenwoordig, dat is louter gericht op de commerciële kant. Dat heeft geen enkele relatie meer met onze geschiedenis!"
"Dus ben jij naar zo'n illegale intocht gegaan! Met je kleinkinderen!"
"Ja. En het begon heel rustig, bijna net zoals vroeger."
"En waar was het dan? Ik zou niet eens weten waar zo'n intocht wordt gehouden."
"En de kinderen?"
"Die vonden het maar raar! Die vroegen maar steeds waar sinterklaas bleef. Ze herkenden hem niet eens, zo met die baard en die tabberd. Dus had ik niet in de gaten dat achter ons busjes met oproerpolitie waren aangekomen om de bijeenkomst uit elkaar te slaan. Ik kreeg een paar flinke tikken. De kinderen lieten ze met rust. Maar Sinterklaas en de Pieten werden hardhandig gearresteerd en meegenomen. De kinderen huilen natuurlijk. Ik snel terug naar huis. Hoop gedoe thuis natuurlijk. Lisa boos. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om haar kinderen mee te nemen naar die shit. Ze heeft ze meteen opgehaald en meegenomen."
"En wat zei Anneke?"
"Die vroeg of ik dement geworden was. Ze is uiteindelijk wel meegegaan naar de dokterspost, want die hoofdwond wilde maar niet stoppen met bloeden."
"Jezus Bert! Vind je het zelf ook niet oerstom?"
"Maar wie heb ik dan in godsnaam kwaad gedaan?"
"Je weet dat discriminatie verboden is! Daar staan zware straffen op. Je mag van geluk spreken dat je niet ook bent opgepakt!"
"Maar ik discrimineer toch niet! Ik wilde gewoon...."
Bert maakte zijn zin niet af.
"Ik begrijp dit land niet meer! Waarom hebben we ooit de democratie vervangen door de menocratie?"
"Zodat ook minderheden hun recht kunnen halen. Dat is op zich wel goed toch?"
"Ja maar het pakt helemaal verkeerd uit! Dan weer is het homohuwelijk toegestaan, dan weer is het verboden. Euthanasie, abortus, omdat die christelijke minderheid aan de macht is, is het alweer tijden verboden! Waar zit de winst?"
"Pas je nou gewoon aan Bert, dat heb je je hele leven gedaan. Waarom moet je nu, op je vijfenzestigste, ineens tegendraads en rebels worden? Dat past niet bij je! En het is bovendien zinloos. Het brengt alleen maar ongeluk, dat zie je nu toch ook wel in?"
Bert bleef stil.
"Hoe is het nou met Anneke en Lisa?"
"Ach, zondag zijn we weer gewoon naar de meubelgigant gegaan. Gewoon zoals het hoort. En ik heb moeten beloven dat ik niet meer zulke rare dingen zou doen."
"Dat lijkt me inderdaad wel het minste!"
"Hoe bedoel je?"
"Nou, als ik Anneke was had ik je ook je fiets afgepakt," zei Anja stellig.
"Daarom is het maar goed dat wij niet getrouwd zijn," lachte Bert.
"Nee," zei Anja lachend, "dat was nooit lang goed gegaan!"
"En toch werken we al weer zo'n zeven maanden goed samen," zei Bert.
"Dat is waar," beaamde Anja. "Wat dat betreft is het jammer dat we over drie maanden weer moeten switchen."
"Ja, da's ook zoiets waar ik maar niet aan kan wennen, iedere tien maanden verplicht een andere klus en andere collega's," zei Bert treurig.
Anja lachte.
"Je wordt echt tegendraads Bert! En je moet nog vijftien jaar!"
Salvatore Cocco
15 november 2014