De Kroon

Lang geleden schreef ik, ter ere van het edele vak der smoelensmederij, een kort dichtwerkje in een vorm die raakt aan het sonnet. Zonet echter, bedacht ik, dat deze beroepsgroep wel wat meer verdient dan een lullig rijmpje. Dat kwam zo.

Maanden geleden, het was een saaie zondagmiddag, riep mijn echtgenote ineens vanuit de keuken, alwaar zij aan de keukentafel de administratie op orde bracht: "Nou jongen, het wordt wel weer eens tijd!" Ik stond al halverwege de trap naar boven toen ze vervolgde met: "Het is al twee jaar geleden dat we voor controle bij de tandarts zijn geweest."
Ja, zo gaat dat blijkbaar als iets niet meer verplicht is. Dan verwordt het tot zoiets als de Europese verkiezingen. Een keer in de vier jaar, en als het dan zover is, ga je nog niet. Toch zijn wij doorgaans best precies in die dingen, maar de tandarts was er blijkbaar helemaal bij ingeschoten. Ja, dat kan natuurlijk. Ook wij zijn niet perfect.

Oh, hier moet ik even een zijsprongetje maken. Ik snap niet waarom imperfectie vaak wordt uitgelegd als iets waaruit zou blijken dat je "mens" bent. Vergissen is menselijk. Toch? Maar eerlijk, als je naar honden kijkt of katten of dieren in het algemeen, moet je toch ook constateren dat die zich veel vaker vergissen? In het dierenrijk viert imperfectie hoogtij. Kijk maar naar al die "schattige"  dierenfilmpjes op Facebook. Een kat die de overkant niet haalt, een hond die de hordeur niet ziet, een leeuw die naast zijn avondmaal springt, een giraffe die zijn hoofd stoot en ga zo maar door. Nee, als fouten maken menselijk is, zijn alle dieren ook menselijk!
"Nee," zei iemand me laatst, "dat zie je verkeerd. Dat menselijk is niet in vergelijking met dieren, maar in vergelijking met onze almachtige en onfeilbare Schepper." Maar dat begreep ik al helemaal niet! Ik mag toch hopen dat enge ziektes en alles vernietigende natuurrampen in Zijn schepping toch op z'n minst berusten op een vergissing, een foutje, en niet bewust zijn gemaakt door onze liefhebbende Vader. Maar goed, ik dwaal weer af. Terug naar de tandarts.

Nu vind ik ieder half jaar naar de tandarts gaan ook best veel. Niet dan? Er zijn goede vrienden die ik minder vaak zie. Dat neemt niet weg, dat wij er na twee jaar best wel weer eens een bezoekje aan konden wagen.

Wij hebben trouwens wel een hele leuke tandarts. Een jonge vrouw nog, net moeder geworden, rustig, begripvol en ze verstaat haar vak. Nou ja, voor zover ik dat kan beoordelen natuurlijk, want ik heb nooit wat. Ik ga er dan ook altijd opgewekt naar toe. Zonder enige vrees. Immers, ik heb nooit wat.
Dat was vroeger wel anders. Vroeger had ik altijd wat. Iedere keer als ik bij de schooltandarts kwam, was er wel iets. Ik denk dat hij kiezen uit voorzorg plombeerde. Nou, dan toch hulde aan de schooltandarts, want nu heb ik, juist misschien daardoor, dus nooit meer wat. En met al die kwikkleurig glimmende kiezen, maakte ik tijdens mijn tienerjaren in iedere discotheek de blitz, dus nogmaals dank daarvoor. Ook de ziekenfondsbeugel die ik kreeg aangemeten was een groot succes. Ik kon alleen nog maar biefstuk en vla eten, want al het andere bleef wel ergens aan, onder of achter zitten. Mijn tanden zijn er niet mooi recht van geworden, maar verder was het een prima ding. Ja, je moet niet op alle slakken zout leggen, zeg ik altijd maar, zeker tegen de mensen die spijkers op laag water zoeken.

Hoe dan ook, goed gemutst en vol vertrouwen nam ik dus plaats in die bruine, lederen fauteuil met een plastic hoes om de hoofdsteun. Het was weliswaar doorzichtig plastic, maar met mijn arendsogen zag ik 'm toch meteen.

Ik vind dat trouwens wel een dingetje hoor, bij de tandarts, die stoel. Zo noemen we dat ding toch, een stoel? Maar het is helemaal geen stoel, want zodra je zit, klapt het hele ding achterover. En dan wordt er gevraagd of je lekker zit. Maar je zit niet. Je ligt! Je ligt bij de tandarts. Je ligt zelfs zover achterover, dan je koude voeten krijgt en een kop als een olifant. Al je bloed stroomt naar het laagste punt, ja, en dat is dan je hoofd, als je bij de tandarts zit.

Dus ik lig in die stoel, met mijn mond open. Ze kijkt en checkt en krabt, verplaatst het licht nog eens, kijkt nog meer, maar vindt natuurlijk niks. Dus moeten er foto's worden gemaakt. Nee, dan hoef je niet rechtop te gaan zitten, je blijft liggen, met een groot ding in je mond. De camera wordt tegen je wang aan gezet. En dan rent iedereen de kamer uit. Je blijft eenzaam en alleen achter. Dan hoor je rrrrrrt en daar is ze weer, onze tandarts. De camera gaat weg, ze haalt het ding uit je mond en geeft het aan de assistente. Die doet er iets mee en slechts luttele ogenblikken later zie je op het scherm een röntgenfoto van een halve onderkaak met kiezen. Het zal de mijne wel zijn, althans, daar ga ik maar vanuit, want zoiets herken je niet meteen als, kijk, dat is de mijne!
Nou, ze had toch wat gevonden. Onder die grote vulling, zat een beginnend gaatje. zei ze en wees iets aan. Ik keek, maar zag niks. Maar ja, dan hum je toch maar bevestigend, want ja, je wil niet al te dom overkomen. Ja, daar moest nu toch echt wel een kroon op. Ze zou me een offerte sturen, en als het me wat leek, kon ik via de assistente een afspraak maken voor die kroon.

Da's wel een raar ding van deze tijd. Een offerte. Alsof je keus hebt. Heb ik die dan? Heb ik keus? Kon ik ergens anders een andere offerte laten maken? En dan toch nog gaan voor ... een vulling? Of juist helemaal niets laten doen? Kon ik werkelijk zelf kiezen? En had ik dan nog wel kiezen? Jaha, dat is de vraag. Want zelf kiezen lijkt leuk, maar is het ook goed voor je kiezen, of krijg je het dan juist voor de kiezen? Heel eerlijk, ik vond het allemaal veel te ingewikkeld. Wel modern, maar heeft het zin? Nee, vind ik. Als zij vind dat ik een kroon moet, dan neem ik een kroon. Ik vertrouw haar, zij is goed, en dat is dan de kroon op haar werk en op mijn kies.

Enfin, ik moest dus een afspraak maken. En als ik ergens slecht in ben, dan is het wel in het maken van afspraken. Het is dat ik op mijn werk iemand heb die dat voor me doet, anders was er niks van mij terecht gekomen.

Eigenlijk is het niet het maken van een afspraak, maar het feit dat het telefonisch moet gebeuren. Al heel mijn leven heb ik een vreselijke hekel aan telefoneren. Ik kan het niet goed uitleggen, ook niet voor mezelf. Ik weet dus niet waarom ik het zo erg vind om te bellen, maar het is wel zo. Als ik tegenover je sta, kan ik aardig uit mijn woorden komen, maar aan de telefoon sla ik gewoon helemaal dicht of, en dat gebeurt ook regelmatig, het loopt uit op ruzie. Veel marketeers die via de telefoon hun product aan je denken te kunnen slijten zijn daar inmiddels het slachtoffer van geworden. Ik word ook niet meer gebeld door die lui. Ik denk dat het zich rond spreekt. Beter! Ook chatten is niet aan mij besteed. Eigenlijk komt het erop neer, dat als ik je niet in je ogen kan kijken, ik niet met je kan praten. Mailen of appen gaat echter wel prima. Maar ja, dan kan je er even rustig voor gaan zitten. Kan je rustig bedenken wat je tikt, en nog even overlezen en aanpassen voor je het verstuurt. Dat ligt me beter. Dus als ik via een webformulier een afspraak kan maken, is het zo gepiept, maar als ik moet bellen of chatten, dan haak ik af.

Net voor het aflopen van de geldigheid van de offerte trok ik de stoute schoenen aan.

Het zijn zulke erge stoute schoenen, dat ik er altijd een flinke tijd over doe om ze te vinden om aan te trekken. En die stoute schoenen, die  zitten ook nog eens zeer ongemakkelijk ook. Maar goed, ik moet flink zijn. Doorzetten.

Ik belde en, ik kan trots melden dat de afspraak snel en zonder ruzie met de assistente tot stand kwam.

Ja, wat voor de één een eenvoudige actie is, is voor de ander iets om trots op te zijn. Alleen zal die één dat waarschijnlijk nooit snappen. Maar geloof me, voor mij is het voeren van een telefoongesprek, waarvoor en met wie ook, altijd een dingetje. Ik begrijp het zelf ook niet. Zelfs mijn psycholoog wordt knettergek van me.

Maar gisteren was het dan zover. Ik kreeg mijn kroon. Een noodkroon.

Noodkroon? Of is het nootkroon? Een kroon als een noot. Beetje zwakjes dus. Een noot waar geen muziek in zit. En dus vervangen moet worden door een echte kroon. Ja, ik denk dat het nootkroon is. Want van nood is geen sprake. Ik heb gebeld! Alles is keurig gepland, voorbereid en afgesproken. Dus noodkroon kan het eigenlijk niet zijn. Maar dat is het natuurlijk wel. Belachelijk, maar waar.

De behandeling liep voorspoedig, maar het is wel een gedoe hoor, zo'n kroon. Je "zit" dus op die belachelijke stoel. Je wordt verblind door die lamp en je moet bijna een uur lang je mond dichthouden. Dat wil zeggen, je mond staat open, maar praten is onmogelijk. De tandarts en haar assistente zitten er met beide handen in, dan nog een soort hoge drukspuit erbij, een vloeistofzuiger, een boormachine, een bak cement, tampons en een pikhouweel. En dat dan een uur lang!

Maar terwijl de tandarts en haar assistente fijn aan het fröbelen zijn met lijmpistolen, kleurenwaaiers en Play-Doh heb je alle tijd om na te denken. En ik dacht aan de middeleeuwen. Wat ben ik blij dat ik nu leef en niet in de middeleeuwen! Dan had ik er nu heel anders bijgelegen. Als ik nog had geleefd, want mensen van mijn leeftijd waren sowieso al zeldzaam in de middeleeuwen. Ik was dan nu waarschijnlijk vastgebonden op een stoel met een klem tussen mijn kaken. Een barbier (slager/kapper/kwakzalver) had met een roestige tang en zonder verdoving geprobeerd mijn kies te trekken. Het is niet onwaarschijnlijk dat deze niet helemaal kon worden verwijderd en ik na dagen van pijn en heftige ontstekingen alsnog aan bloedvergiftiging zou overlijden. En nu lig ik hier, weliswaar wat ongemakkelijk, maar zonder pijn, met twee vakbekwame mensen die zorgen dat mijn kies juist behouden blijft. Hoe komt het dan toch dat mensen zo bang zijn voor tandartsen? Zou dat nog steeds een overblijfsel van de middeleeuwen zijn? Dan wordt het tijd om daar verandering in te brengen!

En zo kwam het dus dat ik vond dat deze beroepsgroep wel eens wat meer positieve aandacht mag krijgen.

Het gaat tegenwoordig wel de hele tijd over onderwijzers, maar laten we eerlijk zijn, iedere normale ouder beschikt zelf ook over die basisschoolkennis, dus als het niet anders kan, kunnen we dat onze kinderen ook zelf wel bijbrengen. Maar er dreigt ook een ernstig tekort aan tandartsen. Dat is natuurlijk veel erger! Want zelf hebben we die kennis niet. Dan gaan we uiteindelijk weer terug naar de middeleeuwen. Moet je met een pijnlijke kies een beroep doen op je buurman, "omdat ie zo handig is met de heggenschaar". Daarom kies ik volmondig voor de tandarts. Laat die rupjes nooit genoeg van een onderwijzers maar lekker in hun eigen sop gaar koken. En tegen jonge mensen die nog moeten beginnen zou ik willen zeggen, kies toch niet voor zo'n suffe basisschool. Dat heb je al gehad; daar ben je klaar mee. Nee, kies voor het edele tandartsvak! Want tandartsen hebben de toekomst. 

Leve de tandarts! Hoera! Hoera! Hoera!

Groetjes, Salvatore

de cursus

Werken is voor de dommen, hoor je weleens zeggen. En ik denk dat dat klopt, want, sjonge, wat heb ik van mijn werkgever een boel verplichte cursussen moeten volgen. Ik moet dan toch echt wel heel dom zijn, want anders had ik die opleidingen vast niet allemaal nodig gehad. De meeste trainingen waren overigens het gevolg van een door de vakbonden behaalt onderhandelingsresultaat. Die vonden de werknemers blijkbaar zo oerstom, dat ze er in plaats van meer geld, een fijne training bij regelden. Bedankt jongens!

Het nut van al die opleidingen is echter maar klein. Mensen leren op het werk het meest, zo'n 70%, in de praktijk. Slechts 10% van de kennis en vaardigheden komt uit scholing. En die overige 20% halen we uit feedback, waaruit mijns inziens tevens blijkt dat het geven van feedback ook vaak wordt overschat. Ja, de praktijk blijkt toch verreweg de allerbeste leerschool.
De grote adviesbureaus verdienen echter goud geld aan al die dure opleidingen, dus die hebben er geen belang bij om deze boodschap actief uit te dragen. En managers, waarschijnlijk bang voor hun eigen positie, wijken niet graag af van 'de norm', dus die blijven gewoon trainingen voor hun mensen bestellen. En vakbonden willen hun onderhandelingspositie behouden, dus die geven het ook niet graag op. Kortom, tegen beter weten in worden er nog steeds bergen geld aan zinloze trainingen verspild. Schokkend, maar waar.

Om toch een beetje tegemoet te komen aan de eigen vrije wil van mensen, had men bij ons, enige jaren geleden, voor de zoveelste verplichte trainingsronde het zogenoemde FEBO-model bedacht. Dan kon je zelf kiezen, net als bij de FEBO uit de automatiek, welke training je wilde volgen. Ongeveer dezelfde vrijheid als mogen kiezen uit de guillotine, het vuurpeloton of ophanging.
In het aanbod zat ook de training 'non violent communication'. Ik las dat de Amerikaanse psycholoog Marshall Rosenberg hiervoor een communicatiemodel had ontwikkeld dat was gebaseerd op het naleven van de eigen principes, het absoluut niet willen kwetsen en het rekening houden met ieders belang. Nou, wat mij betreft, appeltje eitje. Ik leef geheel volgens mijn eigen principes, ik ben er in de regel niet op uit om anderen te kwetsen en ik gun bovendien vrijwel iedereen het allerbeste. Dus koos ik de makkelijke weg en schreef me in.

Nou, dat ging goed mis! Waar ik geen rekening mee had gehouden, was met de totale afwezigheid in dit model van het concept 'humor'. Of op z'n minst, het ontbreken van enig gevoel daarvoor bij de trainer. Al bij binnenkomst ging het mis. Ik zag een collega zitten die ik ook al bij eerdere trainingen volgens dit FEBO-model was tegengekomen, dus ik zei zuchtend: "Nee hè!" Tja, dat is de manier waarop Frits en ik met elkaar omgaan. We hebben groot respect voor elkaars kwaliteiten, mogen elkaar ook erg graag, want, we hebben dezelfde HUMOR. Maar de trainer herkende de ironie totaal niet! Die greep het direct aan als een mooi voorbeeld voorbeeld van hoe het NIET hoorde. Frits zei nog gniffelend: "Nou hoor je het ook eens van een ander!", maar ook dat pikte de trainer niet op. Het werd een heel ding voor hem. Ik zou Frits bewust hebben gekwetst en de rest van de cursisten zouden zich hierdoor heel ongemakkelijk hebben gevoeld. Dat iedereen riep "Nee echt niet, want zo doen ze altijd!" hoorde de man niet eens. Hij zat helemaal vast in zijn eigen waarheid! Overigens wel geheel conform de theorie van het model. Ik dacht hem te kunnen bevrijden door te zeggen dat ik zijn opmerking, dat ik Frits opzettelijk zou hebben gekwetst, zelf ook als zeer kwetsend ervaarde, maar daar wilde hij niet aan. Ik had dat achteraf misschien ook beter niet lachend kunnen zeggen. Dat deed misschien wel afbreuk aan de impact ervan. Achteraf. Maar goed, de toon was gezet en dan moest de cursus nog beginnen.

We kregen oefengesprekjes. Ik speelde dan een manager, die in een toneelstukje, een andere cursist, die een medewerker speelde, moest ontslaan. Oh, wat heb ik een hekel aan die leervorm. Men doet altijd net alsof het echt is, maar het is natuurlijk niet echt. Iedereen weet ook dat het niet echt is. Het is en blijft een toneelstukje, met publiek. Misschien zijn er mensen die er wel iets van opsteken, maar ik heb er niks aan. Helaas zijn er maar weinig trainers die daar rekening mee willen houden als ik ze dat zeg. Ik wil best kijken en observeren en feedback geven als ik anderen daarmee help, maar laat mij niet acteren. Maar nee, ik moest gewoon meedoen. Tja, en als je mij laat acteren, ja, dan acteer ik ook echt. Dus in mijn gesprekje zei ik tegen mijn tegenspeelster: "Nou beste Miranda, je weet zelf, we waarderen je zeer en we kunnen niet zonder je. Maar, vanaf maandag gaan we het toch proberen! Tot ziens!"
De groep lachte, maar de trainer ontplofte! Hij kon er de humor niet van in zien. Hij gaf, beter dan ik dat ooit zou kunnen, prachtig weer wat 'non violent communication' precies NIET is. Hoe ik het in mijn botte hersens haalde om dit zo te zeggen, of ik dan helemaal geen gevoel in mijn donder had, en dat ik beter kon stoppen als ik niet serieus wilde zijn. Dus ik stond op en wilde inderdaad gaan om de man te ontlasten, maar hij sommeerde me weer te gaan zitten en te voelen hoe het was als er dit tegen je werd gezegd.
Het toneelstukje moest dus nóg een keer worden opgevoerd, alleen was ik nu degene die ontslagen werd en Miranda de manager die het mij met mijn eigen woorden zou moeten vertellen. Nou, daar zaten we dan weer, tegenover elkaar. Miranda begon al een beetje te giegelen, want die kende mij natuurlijk ook.
"Nou, Salvatore," begon ze, terwijl ze haar gezicht met moeite in de plooi hield, "we kunnen eigenlijk niet zonder je, maar maandag gaan we het toch proberen."
"Oké," sprak ik opgewekt, "tot dinsdag dan maar!"
Een ouwe mop, maar toch weer goed voor een lach. Maar niet bij de cursusleider. Hij liep vuurrood aan en kon geen woord meer uitbrengen. Hij keek alleen maar naar me. Als blikken konden doden, was ik niet meer geweest. Maar ik weet dat blikken niet kunnen doden, dus keek ik vrolijk glimlachend terug.
"Ik stel voor dat we even een korte koffiebreak inlassen," zei de trainer na een lange stilte. Hij had zichzelf kunnen herpakken.
"Ja goed idee. Doen we. Werd tijd," mompelde de groep en ging weg.
Ik stond ook op, maar toen iedereen weg was en hij en ik alleen in het cursuslokaal achterbleven, liep ik naar de man toe, schoof een stoel bij en ging tegenover hem zitten. En eerlijk, ik vond het op dat moment oprecht rot voor hem dat ik zijn 'les', hoe beroerd gegeven ook, zo had verstoord. Ja, ik had me gedragen als een puber. Weliswaar had ik me er door hem toe laten uitlokken, maar het voelde toch niet goed. Dus ik zei:
"Ik wil je mijn excuus aanbieden voor het verstoren van je training. Eerlijk. En ik wil me de rest van de cursus positief opstellen, observeren en meedoen met discussie, maar laat me dan geen dingen meer doen die ik niet wil."
Het duurde even, maar toen koos ook hij eieren voor zijn geld, stak zijn hand uit en zei: "Akkoord. En ik heb mijn dag niet vandaag." Ik moest dat waarschijnlijk opvatten als een soort excuus van zijn kant. En ja, het kon natuurlijk dat ie zijn dag niet had, al betwijfelde ik eerlijk gezegd of er überhaupt dagen waren waarop ie z'n dag wel had. Maar goed, ik schudde zijn hand, tegen de groep zeiden we dat we het hadden uitgepraat en ik hield me de rest van de training koest en pleegde geen humor meer. Hij vinkte, als tegenprestatie, mijn trainingstegoedbon af. En ik had toch iets geleerd, namelijk, non violent communication, is niet mijn ding!

Ach, ik weet zelf ook wel, dat ik geen makkelijke leerling ben. Ik moet altijd heel veel moeite doen om me te voegen naar de wensen van de trainer. De ene keer gaat me dat beter af dan de andere keer. Oh, ik zou een boek vol kunnen schrijven met opleidingsverhalen. Misschien zou het mooi leermateriaal zijn voor mensen die cursussen geven. En wie weet, als ik ze niet meer verplicht hoef te volgen, schrijf ik dat boek ook nog wel keer: Lesgeven voor Dummies.

Groetjes, Salvatore

8 - Einde

Of je nou een week gaat, 11 dagen, twee weken of een maand, uiteindelijk komt toch de dag dat je de terugreis moet aanvaarden. God zij dank! Want, eerlijk is eerlijk, het was heerlijk, en de dagen zijn om gevlogen, maar geen reis is zo fijn als de terugreis. En we hadden de perfecte vliegtijd. Half 11 in de ochtend, dus om 8 uur werden we voor ons hotel opgehaald. Geen gedoe met de kamer een dag verlengen of de koffers achterlaten en nóg een dag doelloos aan het zwembad hangen en douchen in een gemeenschappelijke schimmelhoudende douche. Nee, gewoon opstaan, inpakken en gaan! Met vreugde zette ik die laatste avond de wekker. Olé!

De dag die eraan vooraf ging lagen we heerlijk rustig van het constante ruisen der golven en de glimmende zon te genieten. Naast ons installeerde zich een Spaanse familie van 7 personen op 2 bedjes. Vader, moeder, tante, oma, een chagrijnig pubermeisje, een adhd-jongetje van 8 en een dik meisje van 6. Met al die extra lettergrepen in hun taal werd dat een drukte van belang. Gelukkig herkenden ze een andere Spaanse familie een eindje verderop, dus die kwamen er gezellig naast liggen, met nog eens 5 druktemakers op 2 bedjes! De verhouding Spanjaarden versus bedjes was nu gelijk aan de verhouding lettergrepen versus medeklinkers. Maar gek genoeg, aan het strand, liggend op mijn bedje, met de ogen dicht, vind ik dat lawaai heerlijk om bij weg te dommelen. Het werd een heerlijke middag. Hoewel, in dat adhd-joch had wel een dubbele dosis ritalin gemogen.

Van de andere kant, tegenover ons zat een Engels gezin met een meisje van 9 en een jongen van 5. Hij, dat jongetje, zat in een rolstoel, met wielen van Cars. Hij kon zijn benen wel bewegen, maar ze waren niet krachtig genoeg om hem te dragen. Zijn zusje was heel lief voor hem en speelde met hem. Natuurlijk ging ze zelf wel de zee in. Het jongetje kon alleen de zee in als zijn stoer getatoeëerde vader 'm droeg en hem tot schaterlachen bracht door 'm door het water te slepen. Tja, laat dat adhd-joch dan maar lekker druk zijn.

En thuis, thuis viel regen, regen, regen, terwijl wij lekker in de zon zaten. Mooi, zal je denken, precies zoals jij het graag hebt toch? Maar ja, vandaag was ook de crematie van de vader van die vriendin van ons, waar we niet bij kunnen zijn. Liever hadden we daar nu in regen gelopen. Oh, we vermaken ons best, daar gaat het niet om, het is wat het is en we zijn nu eenmaal hier, maar onze gedachten zijn daar.

Ja, zo gaat dat. Alles is relatief. Natuurlijk is het heerlijk dat we ons de luxe van een vakantie kunnen veroorloven, en tegelijkertijd leert het ons ook, dat er zoveel meer belangrijker dingen in het leven zijn. Zo hebben vakanties een dubbel nut. Dat had ik me eigenlijk nooit zo gerealiseerd.

In de ochtend van de vertrekdag ging om 7 uur de wekker. Koffers waren al gepakt, alleen nog ff douchen en aankleden. Fijn, een lange broek en schoenen. Heerlijk. Ik kon me nu al verheugen op Schiphol. We klagen dan wel veel, vaak en graag, maar wat is Nederland toch een heerlijk land. Alles netjes schoon, goed geregeld, lekker een kroket uit de muur trekken. Wel gepast betalen, want ondanks de grote technische vooruitgang, krijg je uit de automatiek, het te veel betaalde bedrag nog steeds niet terug. Lekker Nederlands.