1 - Vertrek

Als je boekt sta je er eigenlijk niet zo bij stil. Dan klinkt 's ochtends zeven uur vertrekken best aantrekkelijk. Ben je nog diezelfde ochtend om half twaalf in je Spaanse hotel, pik je toch mooi nog effe de hele middag en avond mee. Maar ja, je moet twee uur van te voren al op Schiphol zijn. Reken anderhalf uur rijden. Koffers in de auto tillen. Aankleden, douchen, tandenpoetsen. Kortom, je moet om twee uur 's nachts al je nest uit. Een tijdstip waarop je vroeger juist je bed ín ging, om dan vervolgens om zeven uur fris en monter naar je werk te gaan. Maar twee uur in de nacht uit bed stappen is zo simpel nog niet. Wil je nog een paar uur slapen, moet je al om negen uur de ogen sluiten. Op werkdagen, als ik op de bank naar het journaal zit te kijken, sukkel ik zo weg, maar als het moet, lukt het niet. Zal wel psychisch zijn. Net als met opstaan. Door de week heeft de wekker de grootste moeite je onder het zeil vandaan te krijgen, maar in het weekend kan je om half zeven al je bed op Marktplaats te koop aanbieden, want je bent uitgeslapen. Een mens zit raar in mekaar. Het leek me daarom verstandig pas rond half twaalf te bedde te gaan. Beetje normale tijd.

Trouwens, misschien wel leuk om even tussendoor te vertellen, dat ik dit verhaal schrijf, zoals ik dat alle groten der aarde tegenwoordig zie doen. Ik noem een Kleine Viezerik, een Brace, een BolleBof, de hele vriendenclub van Ali B. zeg maar. Gewoon rechtstreeks op mijn iPhone dus. Jaja, hip(hop) hè? Ja, het is een beetje noodgedwongen. Dat komt, mijn iPad is gestolen. Ja, erg hê. Ik vermoed door een van die vrienden van Ali, want het is niet te doen dat typen op je phone. Ik heb nu het lettertype maar op standje beeldschermvullend gezet. Dan gaat het net. Nog mazzel dat ik korte verhalen schrijf. Je zou Lord of the Rings op zo'n manier moeten schrijven. Nou, dan had Frodo die ring een stuk sneller in die grote open haard kunnen mikken, dat zeg ik je toch. Dan was het hooguit een novelle geworden, een film van 80 minuten. Maar goed, dan weet je dat ik me grote moeite heb getroost om al die letters voor je op de goeie plek te krijgen. Langzaam lezen graag.

Dus kroop ik om half twaalf onder de spreekwoordelijke wol, want we hebben een vierseizoenen dekbed. Koud in de winter, warm in de zomer. Ik ging ontspannen liggen, in een comfortabele houding en concentreerde me op mijn gesloten ogen. De stilte was overweldigend. Langzaam voelde ik me wegzakken. Nou, dat gaat best nog snel, dacht ik mezelf wakker. Hè! Dat moet ik dus niet meer doen, denken. Ik veranderde van houding. Nee, die vorige was beter, dus weer teruggedraaid. Gek genoeg was die prettige houding van net nergens meer te vinden. Zucht. Na nog wat gedraai en getrek aan het kussen, vond ik toch weer een acceptabele slaappositie. Ik concentreerde me weer op mijn gesloten ogen en zakte langzaam weg. Totdat ik op het raam hoorde kloppen. Hè, wat? Ik was weer wakker. Had ik dat nou echt gehoord of had ik het me verbeeld? Het klonk alsof er iemand op het raam klopte, alleen, we slapen boven. En uit de richting waar het geluid vandaan kwam, zit helemaal geen raam. Daar staat een muur met daarachter de badkamer. Klop klop. Daar was het weer! En ja, het was echt. Ik wist ook meteen wat het was. De vaatwasser was aangesprongen en als die water vroeg, hoorde je een slag in de waterleiding. Oké, dus ik kon weer rustig gaan liggen. Nou ja, liggen. Het werd wederom draaien en trekken en draaien totdat een min of meer geschikte slaappositie was gevonden. Hoe laat was het nu? Ik richtte me voorzichtig op om mijn slaappositie niet te verliezen en toch op de wekker te kunnen kijken. Half één! Dan heb ik nu nog maar anderhalf uur slaap tegoed. Opschieten dus en liggen!

Mensen die mij kennen of al vaker iets van mij gelezen hebben, weten dat ik een echte globetrotter ben, een reiziger in hart en nieren. Ik grijp elke gelegenheid te baat om erop uit te trekken. Alle werelddelen heb ik al bezocht, met uitzondering van Africa. En Antartica. Oh, en Australië, daar ben ik ook nooit geweest. Maar Amerika wel! Dat wil zeggen, New York. En regelmatig bezocht ik de Chinese Muur, een restaurant op de Schelmseweg, dus daarmee is Azië wat mij betreft wel afgedekt. En ik maak zelf regelmatig chili con carne, dus Zuid-Amerika kan ook van het lijstje. Nee, ik ben echt geen reiziger. Ik heb slechts 6 Europese landen bezocht en Curaçao en New York. Nou, voor een gepassioneerd thuisblijver vind ik dat toch heel wat, maar zelfs met de beste wil van de wereld zou ik dus geen top 10 kunnen samenstellen. Het reizen zit me gewoon niet in het bloed. Nergens heb je zoveel luxe als thuis. Op vakantie is het toch altijd behelpen. De douche is klein en vaak ook niet erg fris. De bedden liggen voor geen meter. Je hebt geen auto voor de deur en zelfs als je zoiets simpels als een pot pindakaas wilt scoren, is daar een goed georganiseerde expeditie voor nodig. Curaçao vormde de uitzondering. Daar hadden we drie badkamers, een auto voor de deur en een Albert Heijn om de hoek. Heel relaxed. En gek genoeg kom ik ook in New York helemaal tot mezelf. Dat voelt als thuiskomen. Heel apart. Waarschijnlijk was ik in een vorig leven Peter Stuyvesant of zo. Tja, en dan, hoe kan het ook anders, het meest relaxte Europese land, met de vriendelijkste bevolking en het lekkerste eten van allemaal, Griekenland! Dat is dan mijn top drie. En dan komt er heel lang, helemaal niks. Dus je snapt dat vakantie voor mij altijd iets dubbels heeft. Ik kijk er naar uit en ik zie er tegenop. Een afstuderend psycholoog zou aan mij een dankbaar langjarig studieobject hebben.

Het was inmiddels één uur! Al dat nadenken, je kan het niet stilzetten, helaas. Men zegt het van drank, maar vaker zijn het je eigen gedachten die meer kapot maken dan je lief is. Nog een uurtje proberen te pakken. Beter iets, dan niets. Het ritueel van draaien kon weer beginnen. Ik lag en zakte langzaam weg. Toen stond Linda op. Ja, wij slapen al enige tijd samen. Ze ging in stilte naar de badkamer. Kroop voorzichtig terug in bed, maar kon ook de draai niet vinden. Half twee zijn we er maar uit gegaan. Hadden we een half uur langer om ons voor te bereiden op de reis. Konden we lekker rustig aan doen. Da's ook fijn. Je ziet, ik ben dan wel geen reiziger, ik ben wel een geboren optimist.

even iets proberen

Diep van binnen wil ik eigenlijk alles graag hetzelfde houden. Zo'n type ben ik. Gewoon de dingen laten zoals ze zijn. Lekker makkelijk, want daar hoef je dan niet over na te denken. Maar ja, dat lukt natuurlijk niet altijd. Of eigenlijk nooit. Alles verandert voortdurend. En dat is maar goed ook, want anders waren we nu nog gehuld in berenvellen met knotsen op vrouwenjacht gegaan. Misschien leuk voor een keer, maar Tinder is dan uiteindelijk toch een stuk gemakkelijker. Gewoon vanuit je luie stoel een lekker ding naar binnen swipen. Wat ik maar zeggen wil, veranderen, je ontkomt er niet aan, dus ook ik moet zo nu en dan iets nieuws proberen.

Men zegt weleens: wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen maken. Nou, als je dat hoort, gaat het niet over mij. Ik ben niet zo'n Bob de Bouwer. Als kind kreeg ik eens een plastic modelvliegtuigje wat je zelf in elkaar moest lijmen. Een Messerschmitt! Het tubetje lijm dat erbij zat, bleek voor mij echter te klein om de bouw tot een goed einde te kunnen brengen. Het was al leeg voordat de vleugels er überhaupt op zaten. Ik had de hele romp rijkelijk met lijm gevuld. Stevig en massief, dat wel, maar niet de bedoeling. Ook zaten er kwastjes bij en kleine blikjes verf om het model een zeer realistisch uiterlijk te geven. Ik heb me er niet aan gewaagd en me beperkt tot het aanbrengen van enkele stickers en zelfs die zaten scheef. Nee, ik ben niet bijzonder geschikt voor dit werk. Maar ja, ik heb het wel geprobeerd.
Ik heb ook, heel triest, een broertje dood aan witten, verven en behangen. Altijd zit er wel ergens een zakker of een druiper, of een kierende naad, sluit het patroon van een baan behang onderin ineens niet meer aan, laten hoekjes los, of kan je precies zien waar ik de roller op het plafond heb gezet. Nee, klussen is niet mijn ding.
Dus ja, toen er een tuinhuisje moest komen, was het al snel duidelijk, dat laat ik plaatsen. "Lekker makkelijk," zei iedereen, "hoef je er zelf niks aan te doen." En eerlijk gezegd, dat was inderdaad de bedoeling. In de praktijk viel dat echter nogal tegen. Voordat het huisje kon worden geplaatst moest ik drie bomen omzagen, tegels en struiken uit de grond trekken, het oude huisje afbreken en wegtoveren, een heel stuk gras afsteken enz. enz. En na het plaatsen kon ik de tegels weer terug leggen, diepe gaten in de klei graven om een aantal struiken te herplaatsen, stroom aansluiten, een oplossing realiseren voor het weer laten functioneren van de waterpomp, de berg afvalhout en pallets in stukken zagen en wegbrengen enz. enz. Weken was ik bezig met de voor- en nabereidingen, terwijl de vakman het huisje zelf in slechts twee dagen had geplaatst. Achteraf had ik het misschien beter andersom kunnen doen.

Ook al weet ik dat ik niet altijd even handig ben en zie ik soms vreselijk tegen dingen op, je ontkomt er niet aan om bepaalde dingen toch zelf te doen. Ten eerste, als je alles moet laten doen, kost je dat handen vol met klauwen, en ten tweede ook. En verder, een vakman maakt de dingen standaard in standaard kwaliteit, terwijl, als je het zelf doet, je het precies op maat kan maken. En eerlijk gezegd, ben ik wel heel creatief in het bedenken van oplossingen. Voor veel problemen weet ik precies passend maatwerk te verzinnen. Uitvoeren is echter iets anders. Ik heb er vaak ook de spullen niet voor. Dan probeer je het met wat je wel hebt, maar dat werkt dan toch net niet. Een stuk laminaat recht afzagen met een decoupeerzaag gaat prima, maar een balk over een lengte van twee meter twintig doorzagen met een decoupeerzaag is andere koek. Ach, het is niet dat ik twee linker handen heb, maar ik heb er wel één. Op een schaal van 0 tot 10 geef ik mezelf voor handigheid een zeven min. De ideeën zijn altijd goed, net als de bedoeling. Dus experimenteer ik er lustig op los. Soms zelfs enthousiast. Ik ga geen uitdaging uit de weg, als ik er van te voren maar lang genoeg over kan nadenken.

Over experimenteren gesproken....

Als je mijn leeftijd hebt en je tijdens je leven een beetje om je heen hebt gekeken, is er weinig meer waar je nog nooit van hebt gehoord. Dus ik wist er wel van. Dat het bestond. Er was echter nooit een reden om me er in te verdiepen. Waarom zou ik ook? Ik ben zelf immers een man, en in mijn leven speelt het verder geen rol. Maar kennelijk is het nu ineens heel erg in. Is het in de mode. Er wordt op tv zelfs reclame voor gemaakt. Vaginale droogheid, bedoel ik. Ja, ik heb het zelf niet, nooit gehad ook, maar blijkbaar is er een markt voor. Althans, dat vermoed ik, want de makers van het betreffende crèmetje zijn druk doende het vermeende gat in de markt te penetreren. Op alle zenders en op alle tijden zijn hun reclames over vaginale droogheid op tv te zien. In een tube zit het. Vagisan heet het spul. Een crème die overigens voornamelijk bestaat uit water met lipiden. Vet dus. Water en vet. In een tube. Op zich wel knap gemaakt natuurlijk, want water en vet laten zich niet gemakkelijk mengen. Hoewel, mayonaise is op zichzelf genomen niet veel anders. Dat is ook voornamelijk water en vet. Lipiden. En Zaanse mayonaise zit ook een tube. Dus dat werkt misschien ook wel. Maar ja, ik kan het zelf niet proberen, want ik heb er geen last van. Dus dit experiment zal ik aan anderen moeten overlaten. Maar als iemand over de behaalde resultaten wil berichten, stel ik daar graag deze blogruimte voor beschikbaar. Ik hoor het wel.

hiep hiep hoera

"Gefeliciteerd kerel! Ja, goed. Leuk! En jij ook gefeliciteerd met je vent. Ben je niet eens toe aan een nieuwe? Hahaha! U ook gefeliciteerd. De kleine jong is groot geworden hè? U ook gefeliciteerd. Hey, jij ook proficiat! Ach, ik ga jullie allemaal langs. Gefeliciteerd. Gaan we kussen? Ge-fe-li-citeerd! Proficiat! Sorry! Is dat jouw tas? Nou, gefeliciteerd. Gefeliciteerd. Gefeliciteerd. Gefeliciteerd. Hallo, lang niet gezien. Ja, vorig jaar ja, ook hier. Haha. Gefeliciteerd! Gefeliciteerd. Gefeliciteerd. Zo, zat hier al iemand? Ach, ik had je helemaal niet gezien. Bijna het beste paard van stal vergeten. Gefeliciteerd! Ja, nee, alles goed. Zo, ik dacht dat ik vroeg was, maar....  Wat? Ja, koffie graag. Beetje melk. Ja, natuurlijk. Daar kom ik voor. Wat heb je? Doe maar mokka!"

En? Al enig idee waar dit over gaat? Precies! De start van een typisch Nederlandse verjaardag. Er is koffie met gebak, of een gemakkelijke variant op dit thema, de stoelen zijn een beetje een in een kring gezet en je feliciteert niet alleen de jarige, maar iedereen. Ja, echt iedereen! Ook de mensen die je niet kent.

Wat is dat voor waanzin? Waar komt die merkwaardige gewoonte toch vandaan? Net als dat drie keer zoenen? Hoe is dat ooit in de mode geraakt? In de jaren tachtig van de vorige eeuw, zo zag ik op onze trouwvideo, zoenden we elkaar nog slechts twee keer. Op iedere wang één. Dat heeft nog enige logica. Maar tegenwoordig, smak, smak en smak. Ooit kon je via een website affiches en buttons bestellen met de tekst ‘Ik zoen slechts één keer’. Het actiemateriaal vond gretig aftrek, maar ze zijn er niet in geslaagd het zoengedrag te beïnvloeden. De website is uit de lucht en de zoeners gaan lustig door met hun drieklappers. Daarom vrees ik, dat de iedereen-maar-raak-feliciteerders zich ook niet zullen bedenken.

De felicitatiedrift is de zoveelste omgangsvorminflatie. Net als een applaus. Dat kan blijkbaar nooit meer zittend worden gegeven. Hoe beroerd de voorstelling ook was, het loopt altijd uit op een staande ovatie. In geboorteadvertenties is het uitroepteken standaard geworden: ‘Geboren!’ Alsof dat zo bijzonder is? Miljarden gingen u voor! De geringste prestaties van kinderen worden bekrachtigd met het uitdelen van high fives. Hoe erg als het kind voor het eerst een drol in de pot heeft gelegd. Dan worden alle aanwezigen uitgenodigd het resultaat te bewonderen. Nee, ik wil dat niet zien! Ik ben blij dat mijn kinderen zelf hun kont af kunnen vegen. Ik heb het vaak zat half kokhalzend moeten doen; ik ben er klaar mee! Maar je durft dat niet te zeggen, want dan loop je de kans uitgemaakt te worden voor een ongevoelige, saaie en chagrijnige zak. Ja, niet in je gezicht natuurlijk, maar achteraf. Dus bij iedere verjaardag, hup, ga je dat hele rondje weer af. En als je dan een keer de moed hebt verzameld om voor de kring te gaan staan en "Allemaal gefeliciteerd!" te roepen, is er altijd wel één die zichzelf dan zo verwaarloosd voelt, dat ze klaagt: "Krijg ik ook geen kus?".

Kijk, feliciteren betekent letterlijk ‘gelukwensen’. Het is dus echt wel logisch om de jarige zelf te feliciteren en dus geluk te wensen. Maar niet de rest van de familie! De buren! De neefjes en nichtjes! Vrienden en vriendinnen. Vage kennissen en andere aanhangsels! Soms wordt ook de hond gefeliciteerd! Of de kat! Er zijn er die zelfs voor het vogelkooitje gaan staan om ook de kanarie geluk te wensen!

Maar het gaat nog verder! Ook op Facebook feliciteert iedereen iedereen met van alles en nog wat! Gefeliciteerd met je mannetje! Blegh! Gefeliciteerd met het konijn van je dochter! Gefeliciteerd met de geboorte van je buurmeisje! Gefeliciteerd met het zwemdiploma van het zoontje van je derde zwager uit zijn tweede huwelijk! Ja, er zijn er zelfs die het andersom doen en heel Facebook feliciteren. "Gefeliciteerd! Ik ben jarig!" Wat is er dan mis gegaan in je leven?

Als je iedereen met alles feliciteert, stelt zo'n felicitatie toch helemaal niks meer voor! Dan raakt het zijn hele betekenis kwijt. Dan wordt het sleets en verliest het zijn waarde, dus kappen nou! Stoppen! Niet meer doen! En als het je lukt, nou dan van harte gefeliciteerd ermee!

Groetjes, Salvatore