geluk

Als je de hoofdprijs in de oudejaarstrekking van de Staatsloterij wint, mag je van wel degelijk van 'geluk' spreken. Er doen immers zoveel mensen mee aan die loterij, dat de kans om 'm te winnen extreem klein is. Geluk dus. Zijn we dat eens? Mooi! Hou dat vast.

Als je echter diezelfde oudejaarsdag je auto in volle vaart tegen een boom parkeert, omdat je vriendin je net via de app heeft laten weten het in het nieuwe jaar openlijk met haar collega te gaan doen waar ze al jaren stiekem iets mee deed, en je dus die nacht met een hersenschudding en vele botbreuken eenzaam op je rug in een ziekenhuisbed ligt te kreunen in plaats van brassend en lallend met je vrienden door de stad te polonaiseren, tja, dan mag je van geluk spreken dat je nog leeft, maar niemand zal je om dát 'geluk' benijden.

Tenzij je natuurlijk blij mag zijn dat je zo gemakkelijk van die monstrueuze bitch afkomt en je stuurfout voortkwam uit louter vreugde en vrolijke opwinding. Tja, dan heb je ergens toch nog geluk. Als je dan ook nog de hoofdprijs in de oudejaarstrekking van de Staatsloterij wint, is de het 'geluk' helemaal compleet! Die paar weken revalidatie verbleken daarbij totaal.

Het wordt natuurlijk weer anders als het niet je vriendin was die appte, maar je echtgenote met wie je in gemeenschap van goederen bent getrouwd. Als je dan de hoofdprijs in de oudejaarstrekking van de Staatsloterij wint, weet je dat de helft ervan naar háár toe gaat. Tja, dan lig je toch niet rustig. Niet dat je niet blij bent met de resterende 13,7 miljoen, maar je gunt háár die andere helft niet! Het 'geluk' wordt dan volledig overschaduwt door gevoelens van afgunst, onmacht en oneerlijkheid. Misschien was het nog mogelijk om via datum en tijdstip van het appje in een rechtzaak haar juridische 'recht' op de helft van de prijs aan te vechten, maar ja, dat appje heb je meteen gewist, vandaar ook die stuurfout. Kortom, geen geluk, maar een heus drama!

Ik wil maar zeggen, of je iets ervaart als 'geluk' hangt erg af van de omstandigheden. Je kan gelukkig worden van een eerste zwak straaltje ochtendzon dat een ontluikende lentebloem aanraakt, terwijl je op een ander moment dit sfeervol uitgelichte tere bloempje onopgemerkt vermorzelt onder je maatje 44. Het is dus allemaal relatief, afhankelijk van de situatie, van dat ene moment. Er bestaat dan ook geen gegarandeerde weg naar geluk. Alle boeken die daarover geschreven zijn, verbeteren vooral de financiële positie van de schrijvers en uitgevers, maar ze helpen je niet met het vinden van 'geluk'. Dat kan ook niet, want 'geluk', zo hebben we net vastgesteld, is immers in belangrijke mate relatief.

Bovendien wordt 'geluk' niet alleen bepaald door de omstandigheden, maar ook door je aard. Er zijn mensen die in alles het voordeel zoeken, maar er zijn er ook die in ieder voordeel het nadeel weten te vinden. Is het glas voor jou halfvol of halfleeg? Zelfs het winnen van de hoofdprijs in de oudejaarstrekking van de Staatsloterij kan voor bepaalde mensen aanleiding zijn volledig in de stress te geraken. "Wat moet ik met al dat geld? Straks komen ze allemaal bij mij aankloppen! Weet je wel hoeveel belasting ik moet betalen? En ik wil helemaal geen huis met een zwembad en een tuinman! Was dit lot maar aan mij voorbij gegaan. Ik heb ook altijd pech!"

Kortom, 'geluk' is een gevoel wat je niet kunt plannen of regisseren; het overkomt je. Maar als het je overkomt en je voelt 'het geluk', geniet er dan van! Sta er even bij stil, laat het goed tot je doordringen, realiseer je dat je je gelukkig voelt en zuig het op! Laat het doordringen in al je haarvaten en cellen van je hele lichaam. Adem het geluk in en hou het zo lang mogelijk vast, want voor je het weet, poef, is het weer weg.

Groetjes, Salvatore

dierenliefde

Facebook word overspoeld met dierenfoto's en -video's. En wat ze ook doen, iedereen liked het en reageert met "Ah, wat lief!", "Schattig!" of "Addorrabel!" (als de schrijver noch het Engels, noch het Nederlands beheerst). Zelfs als een kat het hele bankstel uit elkaar heeft geplozen, vinden mensen het nog schattig. Op Facebook kunnen dieren blijkbaar niks fout doen.

Ik zag laatst de aankondiging voor weer een dierenfilmpje met de tekst "Deze olifant stond 3 weken op dezelfde plek. Zie waarom.". Tja, ik word dan toch nieuwsgierig. En ik weet dat het er daarom zo staat, om mensen nieuwsgierig te maken, maar ja, ik laat me er dan toch toe verleiden. Dus klik ik! Zie ik een filmpje met wat vage beelden van een opvangcentrum voor oude olifanten in de VS. Ik hoor de verteller zeggen dat deze dieren hier elkaar opzoeken en zie beelden van twee wandelende olifanten. Uit de beelden haal ik niet dat dit vrienden voor het leven zijn, maar de verteller beweert van wel. Dan zegt de verteller dat er 1 olifant is met wel een heel bijzondere vriend, en we zien beelden van een wandelende olifant met naast zich een hond. Uit de beelden haal ik wederom niet dat hier sprake is van een diepe vriendschap, maar de verteller zegt het, dus dat nemen we dan maar aan. Dan wordt de muziek droevig. Want wat gebeurde er, zo laat de verteller ons weten, de hond moest worden geopereerd vanwege rug problemen. Dan zegt de verteller dat de olifant drie weken bij het hek op haar vriendje heeft staan wachten. En op het beeld zien we een olifant bij een hek staan, die haar slurf er doorheen steekt. Of het dezelfde olifant is die net naast die hond liep, kan ik niet zien. Ook kan ik niet checken of ze naar "haar vriend" verlangt of misschien die vervelende verzorger, die net buiten beeld is, wil grijpen om hem te wurgen. Ik weet het niet. Maar, zo beweert de verteller, na drie weken werden de vrienden weer herenigt en ze waren superblij. De muziek is weer vrolijk en weer zien we dan beelden van een wandelende olifant met daarnaast de hond. Einde filmpje.

Ik was natuurlijk uitermate teleurgesteld. Ik voelde me misleid, verraden en bedrogen. Uit de vertoonde beelden zou ik nooit dat verhaal hebben kunnen halen. Het was de verteller die het verhaal maakte. Maar bij diezelfde beelden had ook een heel ander verhaal verteld kunnen worden. Bijvoorbeeld het verhaal van de dappere hond. De dappere hond die er voor zorgde dat de luie olifant toch nog wat beweging kreeg, door net als een herdershond, de olifant door de wei te jagen. Maar getergd stapte de olifant bovenop de hond waardoor die een tijdje uit de running was. En weer stond de luie olifant alleen maar bij het hek te wachten op eten. Gelukkig herstelde de hond snel en dapper als hij was, nam hij zijn oude taak weer op om de luie olifant in beweging te krijgen.

Maar ik was de enige die er zo over dacht. De ene na de andere like kwam binnen. "Ja," reageerde iemand: "Dierenliefde is onvoorwaardelijk. Daar kunnen mensen nog wat van leren." Dus reageerde ik daar op met: "Nou, als het hier was gegaan over een wolf en een schaap, was het verhaal anders afgelopen!" Iemand anders schreef: "Daarom spreken we van mensendom en dierenrijk!" Ik moest 'm wel 3 keer lezen om hem te begrijpen. Het ging om mensenDOM en dierenRIJK. Nou, die heb ik toen maar even een lesje biologie gegeven, over dat er ook dieren zijn die andere dieren levend en met huid en haar opvreten. Wat een rijkdom, om zo aan je eind te komen!

Eerlijk gezegd begrijp ik de "dierenvrienden" niet, die moeten lachen als een kat met een komkommer de stuipen op het lijf wordt gejaagd, zodat ie zich zowat te pletter loopt tegen de muur. Ik begrijp niet de schattigheid van een doorgefokte Franse bulldog die zo ongelukkig loopt dat ie van de bank afvalt. Ik begrijp niet waarom mensen een like uitdelen als een debiele hond met zijn hoofd vast in een emmer rondjes loopt en overal tegenaan botst. Ik snap niet dat je "ah, wat lief" schrijft bij een filmpje waarin een baby naast een kwijlende rottweiler wordt gelegd die de baby met 1 hap voor altijd zou kunnen doden. (Rottweilers hebben een enorme bijtkracht en zijn wereldwijd verantwoordelijk voor bijna de helft van alle dodelijk bijtincidenten.) De meest gehoorde uiting van dierenliefhebbers is dan ook "dat doet ie anders nooit"! Maar het is wel een dier, mensen! Met tanden! En sterke kaken! De hond is dan ook het gevaarlijkste dier dat we hier in Nederland hebben. Jaarlijks worden er 150.000 mensen door een hond gebeten! Ook overlijden er hier jaarlijks 1 of 2 mensen aan de gevolgen van zo'n beet. En dat terwijl de als gevaarlijk te boek staande giftige adder ergens in de jaren vijftig van de vorige eeuw zijn laatste slachtoffer maakte. Zelfs wereldwijd staat de hond op de derde plaats als een van de gevaarlijkste dieren op aarde! (De haai, de krokodil, de leeuw en het nijlpaard, staan allemaal lager!) En daar leg je dan je baby naast? Ik begrijp nu ineens hoe die 150.000 bijtincidenten tot stand komen. Door de onmetelijke domheid van mensen.

Oh, ik zal nu best wat lange teentje zeer gedaan hebben. Maar dat liefde voor dieren ook verstandig kan, bewees de man die ik met een schattig lief hondje door het winkelcentrum zag lopen. Het schattige hondje trok kinderen aan als suikerstroop vliegen. Toen ze het beestje wilde aaien en de man vroegen "bijt ie?", zei de man "jazeker, hij heeft die tanden niet voor niets."  En teleurgesteld, maar nog volledig in tact en een les wijzer, dropen de kinderen af. Hij zag mij kijken en zei: "Ja, hij heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan hoor, maar je weet het toch nooit. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ie per ongeluk zijn scherpe tandjes in zo'n kinderhandje zou zetten."

Groetjes, Salvatore

zo'n dag

Er zijn dagen dat alle stoplichten spontaan voor je op groen springen, je favo parkeerplek nog vrij is, de boterham met pindakaas niet uit je hand valt en het water in de espressomachine niet op is. Maar er zijn dus ook dagen dat alles tegen zit en vandaag was zo'n dag.

Bij het opstaan stootte ik mijn kleine teen aan het nachtkastje. Al jaren loop ik er keurig als een zombie langs, maar vandaag dus niet. Ik was meteen zombie af. De tranen sprongen me in de ogen. Ik durfde amper naar mijn kleine teen te kijken, zo'n pijn deed het. Ik dacht dat het teentje er lam en gecompliceerd verbrijzeld bij zou hangen. Zo voelde het tenminste. Maar toen de ergste pijn achter de rug was, bleek de teen er net zo uit te zien als altijd. Misschien iets roder dan normaal, maar dat kan inbeelding zijn geweest. Ik bedoel, het nachtkastje stond ook nog gewoon keurig op z'n plek.
In de badkamer was de tandpasta op. Dat wist ik wel, maar ik was al een paar dagen doende de tube volledig uit te knijpen. En iedere keer kwam er nog voldoende uit om normaal mee te poetsen. Maar vandaag dus niet. Leeg. Dus een nieuwe gepakt. Ook het scheerschuim bleek ineens op te zijn. Ja, met zo'n bus kan je nooit zien wanneer het einde nabij is. Weer naar beneden een nieuwe pakken. Toen douchen. Draaide ik de knop de verkeerde kant op. In plaats van dat het eerste koude water uit de handsproeier kwam, gleed er onverwacht 100 liter ijskoud water over mijn rug. Hoe? Ik doe dit al jaren goed! Maar vandaag dus niet. Ik was bovendien de douchegel vergeten op het schapje te zetten, dus de hele badkamer onder de druppels omdat ik al druipende de badkamer door moest om het uit de la te pakken. Om het drama compleet te maken, had ik wel een handdoek, maar geen schone sokken en schoon ondergoed klaargelegd. Dus moest ik in mijn geboortekostuum langs het raam van de overloop om het alsnog te pakken. En ik was nog pas een half uur op!

Eenmaal beneden zette ik de mok naast het tappunt van de espressomachine waardoor alles wegliep, liet ik het schaaltje ham uit mijn klauwen vallen, op de kop op de keukenvloer, het beboterde mes gleed van het bord op de grond toen ik het spul in de vaatwasser wou zetten (en toen ik kwaad het mes in het bestekmandje van de vaatwasser mikte, viel ie ernaast en schoof ie onder het rooster), toen ik achteruit de oprit af wilde rijden, kwam er net een peloton kwakende scholieren voorbij en op iedere gelijkwaardige kruising kwam er iemand van rechts. Stoplichten sprongen op rood, ik reed achter de traagste zondagsrijders, die, als ik wilde inhalen, ineens gas gaven, om weer als een slak te gaan rijden, als de linkerbaan goed gevuld en inhalen dus onmogelijk was. Afnemen dat rijbewijs! Bij het stoplicht stond een vrouw voor mij in haar auto haar ogen te maskarareren waardoor ze het groene licht niet opmerkte. Ik toeterde luid en vloekte binnensmonds, maar dat deerde haar niet. Haar linkeroog was nog niet klaar. Pas toen het weer rood was, klapte ze haar beautycase dicht. De muts was eindelijk uitgekleurd.

De slagboom reageerde niet op mijn toegangspas, dus moest ik aanbellen. Zucht. Geen bekende aan de andere kant, dus een batterij aan vragen. Ben maar direct langs de helpdesk gelopen, maar daar bleek dat er een korte storing in het systeem was geweest, net op het moment dat ik mijn pas aanbood. Nu deed alles het weer voorbeeldig.
De koffieautomaat werd net schoongemaakt, toen ik koffie wilde halen en voor de toiletten gold hetzelfde toen ik er boodschappen wilde gaan doen.
Ik liep naar de printer, maar er kwam niks uit. Terug op mijn werkplek stond het printscherm nog te knipperen. Was ik vergeten op OK te klikken. En net toen ik met pauze wilde gaan, kwam mijn baas langs om even gezellig bij te praten. Dat bleek achteraf ook niet waar, want toen hij weg ging had ik drie nieuwe opdrachten te pakken. Jippie! En ik had toch al niks te doen! Toen ik de laatste tien minuten van mijn pauze nog even naar buiten wilde, begon het kei hard te regenen. En op de snoepautomaat hing een briefje met in kriebelhandschrift het woord "defect". Dat was alleen leesbaar op 5 millimeter afstand met een loep! Wie doet nou zoiets! En toen mijn pauze definitief voorbij was, brak de zon door en werd het meteen het mooiste weer van de wereld.

Onderweg naar huis in de auto hoorde ik een onbekend piepje. Wat bleek, ik moest nu toch echt tanken. Dus gooide ik het stuur om, op naar de bezinepomp. Het was er mega mega druk! Dikke dikke rijen! Het was namelijk Donderdag Festival. Er was per liter een extra korting te krijgen van maar liefst 1,146 cent! Cent! Dus op een volle tank leverde dat een winst op van maar liefst 50 cent! Cent! En daarvoor moest ik nu zowat een kwartier in de rij staan! Kunnen die mensen hier niet rekenen! Met mijn uurtarief levert dat een verlies op van ik weet niet hoeveel!

Maar ik had nóg wat te doen op deze donderdag. Want zo'n dag was het nu eenmaal. Het was de laatste dag dat mijn kortingsbon van 30 euro voor de schoenwinkel nog geldig was. En 30 euro, ja, dat is toch 30 euro. Dat is wel even iets anders dan twee kwartjes (die we helaas niet meer hebben, maar goed). Dus hup, ik naar de betreffende schoenenzaak. Mijn favo parkeerplek was natuurlijk bezet. Eigenlijk was alles bezet. Ja, want op het hele winkelcentrum was het vandaag Donderdag Festival!
De schoenenwinkel (met alleen maar herenschoenen) puilde uit van mannen met hun vrouwen. Nou ja vrouwen.... Ze gedroegen zich meer als moeders. "Zitten ze lekker?" "Zit ie niet te krap?"  "Anders probeer je een ander paar, dan kan het toch anders zitten." "Nee, je moet wel je sokken uit, anders kan je geen slippers passen." En maar frunniken aan die schoenen en die mannen. Bemoei je met je eigen zaken! Ik zou daar niet tegen kunnen. Ik schaamde me ook kapot voor mijn soort. Mannen. De meesten kunnen nog niet eens zelf schoenen kopen!
Snel koos ik een leuk schoentje uit, dat stond er in mijn maat, gepast, zat prima, hup naar de kassa. En daar beleefde ik het eerste geluksmomentje van de dag, want er stond een hartstikke lekker ding achter de kassa. Het geluk bleek van korte duur, want de schoen die ik had gepakt, was al uit zichzelf goedkoper en dan gold mijn bon dus niet. Dus ik weer zoeken, zoeken, zoeken, tussen de vrouwen door die ondertussen alternatieven voor hun mankindjes aan het scoren waren (en die altijd zo gaan staan alsof die hele zaak van hun is). Gelukkig vond ik een andere leuke schoen, dus die pakte ik en liep weer naar de kassa. Daar was de schone fee inmiddels vervangen door een boze toverkol! Of ik er spray bij wilde? Nee, ik wilde er geen spray bij. Maar het was wel belangrijk dat ik de schoenen goed behandelde met een doffe spray. Ja, dat zal wel, maar die heb ik nog thuis, loog ik. Interessant, vond de heks, want voor deze schoenen had de leverancier een speciale spray ontwikkeld en die was net binnen. Dat is heel slim van de leverancier, maar ik ga nu toch echt de volledige korting opstrijken en geen extra geld aan onzinnige rommel verspillen. Maar dat laatste dacht ik alleen maar. Ik zei, op mijn vriendelijkst, nee echt, ik hoef geen spray. Nou, zei de feeks, dan maar hopen dat het goed gaat. En met pijn in haar zwarte hart haalde ze dertig euro van de prijs af. Veel plezier ermee, perste ze er met opvallende tegenzin uit. En ik zei, dat gaat vast fout, zo zonder spray en liep weg, door een cordon van krumelende vrouwen, de zaak uit.

Onderweg naar huis moest ik toch nog een paar keer vloeken en tieren, vanwege het abominabele rijgedrag van mijn medeweggebruikers, maar eenmaal thuis gooide ik de hele zooi van me af en viel op de bank.
"Oh, je hebt schoenen gevonden. Goed van je," zei mijn vrouw die ook net thuis kwam.
"Wat eten we?" vroeg ik lamlendig.
"Eten we?" zei ze verbaast. "Jij zou toch na de schoenen langs de Chinees rijden?"
Nou, zo'n dag.

Salvatore Cocco
26 mei 2017