All-inclusive 7: De schildpadden

Vandaag moesten we een beetje opschieten, want we hadden afgesproken om vijf voor tien bij de schildpaddenboot te zijn. Dus ik snelde de badkamer in en brak zowat mijn nek over het bewuste mandje dat jolig door de badkamer stuiterde. Gelukkig was ik nog niet geweest, anders hadden alle papiertjes dwars door door de hele badkamer gelegen. En dat was dan nog een hele puzzel geweest om ze in de goede volgorde terug te leggen.

De jongen van de schildpaddenboot had ons een drie uur durende excursie beloofd naar de schildpadden, het schildpaddeneiland en de grotten van Keri. Drie uur! Ik bedenk mij bij dit soort dingen meestal pas achteraf waarin ik me in godsnaam heb laten meeslepen. Drie uur naar schildpadden kijken en in grotten zwemmen. Wie verzint zoiets?

"Mijn geheugen is vol!" riep Linda geschokt. "Ik heb nog maar zes foto's!"

"Hoe kan dat nou? Je hebt al die oude foto's toch overgezet en gewist?"

Maar er was iets raars. Er stonden nog allemaal filmpjes op die we niet konden afspelen, maar ook niet konden wissen. Thuis die geheugenkaart maar eens in de PC douwen en opnieuw formatteren. Maar daar hadden we nu niks aan.

"Dat vind ik sneu voor die schildpadden. Nou kan ik ze niet fotograferen. Zouden ze hier ergens een geheugenkaart verkopen?" vroeg Linda.

"Nou, fotorolletjes misschien, maar een geheugenkaart? Ze hebben hier geeneens een pinautomaat! Misschien in Laganas?"

"Ja, maar dat gaan we nooit meer redden."

"Nee, dat gaan we nooit meer redden."

"Nou, ik loop toch even het supermarktje in," zei Linda. "Je weet nooit."

Kansloos!

Het supermarktje werd gerund door een oud menneke. Dat wil zeggen, hij zat bij de kassa. Rondlopend door de smalle paadjes, kreeg ik het gevoel dat ze hier misschien toch wel eens meer zouden kunnen hebben, dan je zo op het eerste gezicht zou denken. Het menneke had echt van alles! Behalve de onvermijdelijke ansichtkaarten en souvenirs, had hij ook slippers, zwemkleding, pindakaas, zonnebrillen, potten en pannen, groenten en fruit, vlees, chips, meel, pasta's, paraplu's, zaklampen.... Het was een combinatie van Blokker, De Funshop, Zeeman en Albert Heijn tegen Action prijzen. En dat alles op nog geen 10 vierkante meter. Het stond er dan ook propvol. Je kon hier niet met een winkelwagentje door de gangen. Die had ie dan ook niet. Maar we vonden geen memorycard.

"Ik vraag het toch even," zei Linda. Zucht!

En verdomd! Daar hingen ze, bij de kassa, 4 en 8 gb.

"Doe maar die van 8!" was mijn bijdrage. En Linda rekende 11 euro af. En de schildpadden waren gered.

Geheel conform Griekse tijdrekening vertrok de boot een kwartier later dan afgesproken. Maar het was de moeite waard! Toch wel geweldig, zo'n boottocht. Er waren maar15 mensen aan boord, dus lekker rustig. We zagen kristal helder water en prachtige grotten. De boot meerde aan bij een idyllisch strandje van waaruit we de grotten in konden zwemmen. Even heb ik ook mijn principes laten varen en ben in zee gedoken om met Linda in een grot te verdwijnen.

"Mooi he," zei ik watertrappelend tegen Linda.

"En zo heerlijk rustig."

TOET! TOETTTTT!

Een scheepshoorn? En daar meerde een grote zeeschuit aan van waaruit drommen raar pratende buitenlanders ons strandje annexeerden. Voor we er erg in hadden zwommen we midden tussen de dikke spetterende toeristen met grote duikbrillen en lange snorkels.

Op het strand van schildpaddeneiland leggen de zeeschildpadden drie keer per jaar hun eieren. Je mocht alleen aan de buitenste rand komen, dicht langs het water. Het grootste deel was afgezet door paaltjes met verwaaide A4-tjes waaruit je zou moeten kunnen opmaken dat je niet verder mocht. De nesten werden door vrijwilligers opgespoord en veilig gesteld door er vier houten stokjes omheen te zetten. Boeien! Waar zijn die schildpadden?

Ja, die lagen een eindje verderop, in relatief ondiep water, op de bodem. En af en toe komen ze even naar boven om lucht te happen. "En," zei de kapitein van ons bootje, "de schildpadden zijn vrij groot, zo'n meter in doorsnede." Flinke jongens dus! "Het zijn voornamelijk vrouwtjes en ze eten van alles, vooral kwallen en kreeften. Ze hebben hele sterke kaken en bijten zo een paar vingers eraf. Maar dat gebeurt maar heel zelden. Meestal duiken ze weg, want schildpadden zijn goede duikers. Ze kunnen wel 45 minuten onder water blijven."

Wacht even. Dus als we een schildpad spotten, kan het wel tot drie kwartier duren voordat ie weer bovenkomt? En al die tijd staan wij te wachten totdat hij even zijn kop laat zien, lucht hapt en weer onderduikt?

"Precies, en we gaan niet eerder weg of we moeten er een gezien hebben, dat beloof ik jullie!" sprak de kapitein vastberaden.

Het duurde bijna een kwartier voor de schildpad die wij op de bodem hadden gespot eindelijk naar boven kwam. Echter, zoiets in het wild meemaken is toch wel indrukwekkend. Zo'n groot majestueus dier dat daar vlak voor je de kop uit het water steekt. En dat jij daar dan je eigen unieke foto's van hebt, samen met nog zo'n honderd anderen op de vier andere boten die allemaal rond dezelfde schildpad lagen.

Het was al bijna half twee toen we weer aanmeerden in de haven van De Heilige Sigaar. De meer dan drie uur waren omgevlogen!

Daarna zijn we nog even aan het zwembad gaan liggen, maar we vonden het te heet, 32 graden! Hoe zou het in Nederland zijn. Nou, daar was het 37 graden! Wondere Wereld!

Eten is voor mij altijd een hoogtepunt van de dag. Een dag kan nog zo beroerd verlopen zijn, als het avondmaal goed is, wordt alles vergeten en vergeven. Omdat het de laatste avond was werd dat dus een mixed grill voor twee personen, en voor Linda een salade!

We deden zolang over het eten dat een cocktail bij Kui Cocktail Bar er niet meer inzat. Helaas, pindakaas, nothing!

Salvatore Cocco

33 juli 2013