All-inclusive 8: Nou ja, we zien wel

Met het bewuste mandje links achter mij, poetste ik mijn tanden, goed verlicht door de minstens 1000 watt led-verlichting boven de spiegel. Met zoveel licht heeft iedereen stralend witte tanden. Zoals het hoort, spoelde ik grondig na met lauwwarm water en veegde mijn mond af aan de hotelhanddoek.

Hoe kan dat toch? In alle hotels ter wereld ruiken die handdoeken hetzelfde, namelijk ranzig! Zou er soms één bedrijf zijn dat alle hotelhanddoeken ter wereld wast? Dat bedrijf zal dan wel ergens in Bangladesh staan of daaromtrent, waar gerimpelde vrouwenhanden deze producten van westerse decadentie voor een habbekrats of minder, met hier verboden chemische middelen, aan de oever van een traag stromende bruine rivier, staan te schrobben op de keien. En misschien ruiken de handdoeken wel heerlijk als ze daar door vaardige kinderhandjes worden opgevouwen, maar als de handdoek na een lange reis uiteindelijk weer in het hotel aankomt, ruikt ie gewoon zurig. Waarschijnlijker is echter, dat de handdoeken gewoon om de hoek in schoonmaakazijn worden gewassen en slecht worden nagespoeld. Koop dan op z'n minst schoonmaakazijn met een geurtje. Eucalyptus of citroen. Voor nog geen 50 cent heb je een hele liter bij de Action! Ook goed tegen onkruid en om mieren uit je huis te houden. Ik zeg, doen!

Vandaag is de terugreis. Ik zou kunnen zeggen, jammer, maar dan zou ik liegen. Acht dagen is voor mij precies goed. Net niet te lang om te denken, gaan we nòg niet, en net niet te kort om te denken, nu al! Dankzij het feit dat mijn bloed voor 50% Italiaans is, hou ik erg van warmte en zon, maar die andere helft bezorgt mij al snel een jeukende zonneallergie. Dus acht dagen is ook wat dat aangaat mooi, dan maken verblijf en jeuk mij net niet gillend gek. Dan blijf ik gewoon, gemiddeld gek.

Het was weer een leuke vakantie. Bijzonder voor ons was het all-inclusive gebeuren. Meestal boeken we een hotel met ontbijt en de rest van de dag zien we dan wel. Dat bevalt ons goed. Eén keer eerder, hebben we ontbijt plus diner gehad. Toen gingen de kinderen nog mee. Dat was vooral handig. Maar die buffetten, ik ben er niet gek op. Alleen bij de Bourgondiër in Wehl is de kwaliteit van het buffet uitzonderlijk goed, maar voor de rest vallen buffetten altijd tegen. Het is veel, maar de kwaliteit is matig tot slecht. Bovendien vinden we het leuk om restaurantjes op te zoeken. Da's voor ons een deel van de vakantielol. Dit all-inclusive gebeuren hebben dan ook min of meer op proef geboekt, zo van, nou ja we zien wel. We hebben er wel ontbeten, maar uiteindelijk maar één keer gedineerd en twee keer geluncht. Wel tussendoor wat gedronken en zo, maar we waren ook heel vaak weg. Het ergste is nog dat bandje wat je om je pols krijgt. Daar had ik na één dag al genoeg van! Daar loop je de hele vakantie, waar je ook bent en wat je ook doet, mee te koop. Als een soort brandmerk. Vreselijk irritant! Nee, voor ons geen all-inclusive meer. Daarmee valt Turkije dus af.

Nee, Griekenland en Spanje zijn toch wel mijn vakantielanden. Griekenland omdat het zo relaxt is en Spanje omdat je er het papier gewoon door de wc kunt spoelen!

Vorig jaar heb ik een vakantiedagboek bijgehouden en aan de hand daarvan, weer terug in Nederland, de vakantieverhalen geschreven. Dit jaar heb ik het mezelf moeilijker gemaakt door al tijdens de vakantie dagelijks een verhaal te maken. Toch een uitdaging, want feitelijk maak je tijdens zo'n zon-zee-strand-vakantie helemaal niet zoveel mee. Bovendien, het zijn verhalen, het is geen geschiedschrijving. Het aantal feiten in zo'n verhaal is dan ook beperkt. Gisteren schreef ik bijvoorbeeld dat we de laatste avond niet naar Kui Cocktail Bar konden, terwijl we op Facebook nog de foto's van de cocktails hebben geplaatst die we daar achterover hebben geslagen. Ik vond het voor het verhaal leuker om niet te gaan, gelet op wat eraan vooraf ging, namelijk de mixed grill voor 2 personen. En zo heet het plaatsje waar we verbleven helemaal geen Agio Santos, maar Agios Sostis. Ik heb er Agio Santos van gemaakt om het De Heilige Sigaar te kunnen noemen (Agio is een oud sigarenmerk en Santos betekent heilig). Geintje, vond ik leuk. Dat van Bananabeach is overigens wél echt!

We hadden nog wat tijd en het zwembad lag er toch, dus waarom niet nog even een duik genomen. Heerlijk! Die brandende zon, de ligbedjes, de rust, het chloorwater, de tegels, het gratis bier. Echt heerlijk!

Maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan, mensen. En de tijd van gaan, was nu gekomen. Dus we rukten de handdoeken van onze bedjes en propten die in de tas. Ik glij sierlijk met mijn voeten in de flipflops die - ik had er effe niet opgelet - al een uur in de zon hadden liggen smeulen. Auw! Die waren natuurlijk bloedheet! Dus ik trok mijn beide voeten terug, maar dat gaan niet tegelijkertijd als je staat. Ik wankel vervaarlijk en voordat ik op de mooie witte tegels te pletter val, weet ik mij op het laatste moment net staande te houden door mij aan de parasol vast te klampen die daardoor ronddraait en mij aldus zwierig op het bedje deed belanden.

"Wat doe je!?" riep Linda verschrikt.

"Oh niks," zei ik koel. "Ik viel van me slipper."

Op de terugreis zijn de koffers altijd veel sneller ingepakt dan op de heenreis. Hoe dat komt? Nou, op de heenreis vouw je alles netjes op zodat het er zo min mogelijk gekreukt weer uitkomt, maar voor de terugreis is het een kwestie van proppen. Thuis gaat toch alles is de was.

Als gevolg hiervan waren we eigenlijk veel te vroeg klaar. Uitchecken dan maar en nog even een drankje doen. Een frisje, want ja, ik moet nog reizen.

In de lounge van het hotel was het heerlijk koel. Daar paste wel een koffie bij. Linda nam sinaasappelsap uit de Wunder-Bar. Nu moet je weten dat hier in Griekenland eigenlijk alles lauwwarm wordt geserveerd. Ja, dat vinden ze leuk of zo. Alleen, dat gold vandaag niet voor mijn koffie. Dat wist ik echter nog niet toen ik de eerste slok nam. Ik voelde hem brandend naar beneden glijden. Meteen goot ik het Wunder-Bar-sapje van Linda erachteraan. Het ging schoon op. Heb daarna wel zelf even een nieuwe gehaald voor Linda.

Over de reis zelf valt niet veel te melden. Of het moet zijn dat de steward op deze vlucht zo aan de Canal-Parade had kunnen mee doen. En dan had hij zich niet eens hoeven omkleden. De schat.

Misschien is thuiskomen nog wel het mooiste van vakantie. Wat hebben we het toch goed! Leuke meubeltjes, tv, gezellige tuin, een douche van 2 bij 2.... Nee, zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens! En wat we volgend jaar doen? Nou ja, we zien wel.

Salvatore Cocco

3 augustus 2013