5 - Una paggera poepoeros papieras

Je kan je misschien voorstellen, met al dat eten en drinken, dat er aan stoelgang geen gebrek is. Hoewel er door hotel of pension altijd ook toiletpapier beschikbaar wordt gesteld, haal ik zelf altijd una paggera poepoeros papieras extra. Immers, twee, soms drie keer per dag moet ik een even gaan zitten. En met plezier, kan ik je zeggen, wat het brengt altijd verlichting. Dat is niet de hele vakantie zo. De eerste twee dagen is er altijd sprake van enig oponthoud, vertraging. Het zal wel psychies zijn. De spanning van de reis of zo. Maar die eerste dagen wil het gewoon niet, is er sprake van, zeg maar, een uitgesteld verlangen. En vooral die tweede dag ga je het zelf ook goed merken. Je hebt het gevoel dat je helemaal vol zit. Alsof ze je met een fietspomp hebben opgeblazen. Een ballon. Een michelinmannetje. Bol punt com.
Maar uiteindelijk komt het allemaal goed, en ik kan je zeggen, dat maakt dan ook echt wat in je los. Alsof achter je rug de 'stampede' uit The Lion King is losgebarsten. Ben altijd bang dat de pot niet groot genoeg is. Dat ik tussentijds moet doortrekken. En vervolgens maar bidden, vooral in Griekenland, dat het riool het aan kan. Ja, je bent tenslotte in het buitenland. Daar is dat spul allemaal toch van mindere kwaliteit dan thuis, denk ik. Maar het gaat altijd goed en de opluchting is minstens net zo groot als de ontluchting. Giga!

Vroeger deden we alle mogelijke moeite om in zo kort mogelijke tijd zo bruin mogelijk te worden. Hele dagen lagen we in de volle zon. En om een extra bruiningseffect te bereiken smeerden we ons in met pure kokosolie. Beschermingsfactor min 50. Dan lagen we uren, goed geolied in de zon te glimmen. Als je even wat te drinken ging halen, gleed je bij kans van je slippers af. Liters douchegel waren nodig om die olie er weer af te krijgen. Stond je uren te glibberen in de badkuip. En maar piepen en glijen. Dat waren nog eens tijden. Tegenwoordig liggen we zorgvuldig in de factor 30 gezet in de schaduw. Want als er geen schaduw is, gaan we er niet liggen. Nee, bruin worden is niet meer de belangrijkste vakantie opdracht. Dat is nu uitrusten, slapen, eten, drinken en poepen. We leiden het zalige leven van een baby.

Ik weet niet wat er precies gebeurd is, maar er is iets wezenlijk veranderd in Spanje. Je mag nog wel overal roken, maar de asbakken staan niet meer standaard op tafel. In de supermercado zijn geen sigaretten meer te koop, die zijn alleen nog verkrijgbaar in speciale helverlichte zaken die meer weg hebben van een antiseptische apotheek dan van een gezellig sigarenwinkeltje. Ook zie je overal zemelen en granen, speld brood en producten die met vrolijk wervende teksten worden aangeprezen als 'sin gluten.' Ja, dan wil iedereen wel een glutenintolerantie. En je ziet 's ochtends, als het nog koel en rustig is, horden Spanjaarden met oortjes in over de boulevard rennen. Er is een voor Spanje geheel nieuwe gezondheidscultus gaande. Niet dat het allemaal veel helpt, want ze hebben nog steeds dikke buiken en steken na het rennen rustig een sigaretje op om even bij te komen, maar toch, er is iets gaande. Gelukkig staat de supermercado nog wel gewoon vol met sterke drank. Ja, je hebt immers wel vakantie.

Vanochtend zorgt het weer voor een natuurlijke beschermingsfactor, bewolking. Ja, daarvoor zijn we niet helemaal hier naartoe gekomen. Die dingen hebben we thuis ook al. Maar goed, ze zijn er wel en daar verander je niks aan. Er valt zelfs een flinke druppel regen uit. Met een gezond leedvermaak kijken we vanaf ons balkon naar de reeds in alle vroegte op de ligstoelen rond het zwembad neergelegde handdoeken. Die worden nu allemaal zeiknat, haha! Maar om kwart voor elf is de wind gedraaid en vallen er gaten in het plafond. Voorzichtig komen de eerste zonnestralen tevoorschijn. En meteen is het dan ook vertrouwd Hollands benauwd. Een mooi moment om even te gaan zitten!

Voetnoot: 'Una paggera poepoeros papieras' komt uit een parodie op 'de Spaanse les' door Tosca Nietering en Arjan Ederveen. Hij staat op YouTube. Kijkon!