"Alle informatie staat in de Sunweb-app," zei Linda rustig, waardoor ik alleen nog maar meer geïrriteerd raakte. Waarom maakte zij zich niet druk?
Met tegenzin installeerde ik de betreffende app. Gelukkig heb ik een fijne mobiel, dus omdat ik ooit al eens op de website had ingelogd, wist mijn mobiel met een vingerafdruk precies waarmee er kon worden ingelogd, anders was dat al meteen het eerste probleem geweest. Maar geen nood, er volgde nog vele problemen.
Je merkt wel, reizen is niet mijn ding. Ik vind het verschrikkelijk dat gedoe. Als ik vakantie heb, wil ik juist GEEN gedoe. Door op vakantie te gaan, zoek je het gedoe juist op. Uiteindelijk lukt het me meestal wel om me naar de situatie te schikken, maar dat is pas nadat ik precies weet waar alles zit en hoe het werkt. Als je dan toch op vakantie moet, zou ik het liefst iedere keer op dezelfde manier naar dezelfde plek gaan. Dan zijn er geen vragen meer en is het gedoe te overzien. De leukste zonvakanties die ik mij herinner zijn dan ook de tweede keer Torremolinos en de tweede keer Zakynthos. Maar ja, mijn vaste reisgenote en de rest van de wereld die ik ken, vinden dat maar suf, twee keer naar dezelfde plek gaan. Ben ik dan geen normaal mens?
Hoewel de Sunweb-app 5 sterren scoorde in de app-store, had ik er nog niet 1 ster voor over. Geen enkel antwoord vond ik, tenminste niet op de vragen die ik had. Als ik iets wilde weten over de vlucht, moest ik inloggen op de site van Transavia. Waarom? Ik heb de reis toch niet geboekt bij Transavia? Ik heb de reis geboekt bij Sunweb, dus waarom verstrekken zij die informatie niet? Hoe moeilijk kon het zijn?
Als ik verder nog vragen had, kon ik ze stellen aan de hostess, die ons bij aankomst zou opwachten. Behalve dat ik dat nogal dreigend vond klinken, had ik al die vragen niet straks, ik had ze nu! Daar komt nog bij, dat wij geen transfer hadden geboekt, maar een auto. Hoe kregen we dan al die fijne antwoorden en het telefoonnummer van de hostess? Het was nergens te vinden, in die hele app niet. Nee, de app bevatte alleen maar standaard informatie en he-le-maal niks over mijn specifieke reissituatie. Kwaad verwijderde ik de app direct weer van mijn telefoon. Scheelde ook weer telefoongeheugen. Beter lege mb's dan zinloos gevulde mb's. Klote app.
Wij hadden dus een auto gehuurd en dat ding zou op het vliegveld beschikbaar zijn, zodat wij er zelf mee naar ons hotel konden rijden. Ja, dat wil zeggen, en dit bleek pas nádat we geboekt hadden, we zouden op het vliegveld door het verhuurbedrijf met een shuttle worden opgehaald en naar de verhuurlocatie worden gebracht, omdat de afstand, zo stond er, te ver was om te lopen. Dus vroeg ik mij af hoe dat dan op de terugreis ging. Immers, wij vlogen al om 9:05 uur. En de shuttleservice was, zo stond in de beschrijving, alleen beschikbaar tijdens de openingstijden van het verhuurkantoor en die ging pas om 9:00 uur open. Hoe kwamen wij dan van verhuurlocatie naar het vliegveld? Moesten wij kilometers in de brandende zon over Griekse wegen met onze koffers lopen zeulen? De weinige informatie die wel beschikbaar was, stelde mij nou niet direct gerust. Ook was nergens te vinden of en hoe en waar ik de auto bij het hotel kon parkeren? Hoe ging dat dan allemaal? Was parkeren er überhaupt wel mogelijk of moest je de auto ergens in de buurt in een straat zetten en je koffers vervolgens een bult van hier tot Tokyo op trekken of zo? Maar Linda maakte zich nergens druk om.
"Dat komt vast goed," vond ze.
Maar hoe kon zij dat nu denken? Waar bleek dan uit dat het wel goed zou komen? En wij waren toch niet de enigen die zoiets hadden? Waarom stond daar dan niet een paar regels over vermeld, bijvoorbeeld in al die mails die je vooraf al kreeg? Ik ben toch niet de enige die graag dingen van te voren geregeld heeft en wil weten hoe het precies zit? Toch?
Het gemakkelijkste aan reizen vind ik de koffer inpakken. Ook al gaan we over het algemeen best lang weg, acht dagen, ik ben daar altijd zo mee klaar. Ik hoor de meeste lezers al denken:
"Acht dagen, da's toch niet lang?"
Nou precies, dus hoe zinloos is dat reizen dan sowieso al?! Plus, bij die 8 dagen, komen ook nog eens twee extra in- en uitpakdagen thuis. En vóór we vertrekken moet van Linda ook het hele huis nog eens een extra beurt krijgen, zodat we in een lekker schoon huis terugkomen. Maar ons huis is helemaal niet vies! Nooit. En we zijn er niet, dus het wordt ook niet vies. Dus waarom moeten voor vertrek de wc's en de badkamer nog eens grondig onder handen worden genomen en moet er stof worden gezogen dat er nauwelijks ligt? Ik zeg, geen stress, laat gaan, maar mijn invloed is slechts beperkt.
Hoe anders is dat dan weer voor mijn vaste reispartner. Die vindt het inpakken van de koffer maar een stressvolle bezigheid. Immers, wat kies je uit? En de keuze is reuze, een dubbele kledingkast vol. Welke van de 15 paar flipflops? Welke van de tientallen jurkjes en rokjes? Welke van de honderden shirts? Welk van de twaalf vestjes, voor als het ooit eens fris mocht worden 's avonds? Welke badkleding? En een föhn, want die op de hotelkamers zijn altijd van inferieure kwaliteit, zo is de mening. En dan nog boeken en tijdschriften, maar welke? Een en al keuzestress! En op de terugreis moet dat koffer ook weer ingepakt worden. Waar heb ik dit gelaten? Waar dat? Heb ik alles? Alle laatjes en kasten nog even checken. Ja, ik heb dat niet. Ik pak mijn koffer amper uit; ik weet precies waar alles ligt, namelijk in mijn koffer. En dan bij thuiskomst moet alles weer snel worden uitgepakt en gewassen. Dat is een dan een extra wasdag, dus druk druk druk en geen tijd voor andere dingen.
Als je daar ook nog de tijd bij op telt die je kwijt bent met het uitzoeken van een bestemming en een locatie en een hotel en het boeken zelf en het bijboeken van bagageruimte en voorkeursstoelen (want we willen wel naast elkaar zitten) en het vaak herhaaldelijk proberen digitaal in te checken voordat het lukt, dan ben, alles bij elkaar, al zes dagen kwijt, voordat je je zes dagen lang kan gaan vervelen op een plek waar je alle luxe van thuis ontbeert. Zes dagen ja, want die twee reisdagen gingen er toch ook al af? En ja, vervelen, want het keyboard, de accordeon, smart TV, me Auping, onze lekkere bank en je laptop neem je toch niet mee op vakantie? Maar goed, stress van de koffer inpakken heb ik dan weer niet. Da's tenminste iets.
Vroeger dacht ik nog dat als ik wat vaker zou reizen, ik er wel aan zou wennen. Helaas. Het went nooit. Integendeel. Naarmate ik ouder word, lijkt het alleen maar erger te worden. Ik voel steeds minder de behoefte om "er op uit te gaan". We hebben het thuis zo goed, wat zou ik dan buiten de deur nog vinden? Ik hoef niet in een andere omgeving te zijn om te kunnen ontspannen. Sterker nog, ik raak juist gespannen van die andere omgeving! Ik kijk wel uit naar de vakantie - de aaneengesloten periode van drie weken niet werken -, maar niet naar de daarmee onvermijdelijk gepaard gaande vakantiereis. Tot op de dag van vertrek word ik er ook liever niet aan herinnerd. Ik weet dat we gaan, maar ik verdring dat het liefst zo lang mogelijk. Waar het voor de meeste mensen voorpret is, is het voor mij voorstress. Ik hoef niet regelmatig al die mailtjes te ontvangen. Ja, Sunweb, TUI, Corendon of welke andere reismaffia dan ook, daar doe je mij geen plezier mee. Je hoeft mij er niet aan te herinneren dat ik die reis heb geboekt. Ik probeer dat juist te vergeten. En het is heus niet zo, dat ik ergens eind augustus ineens thuis op de bank bedenk, dat ik eigenlijk ergens in Portugal had moeten zitten of zo. Och, vergeten erheen te vliegen. Dat gaat echt niet gebeuren. Ik ben immers niet alleen.
Ik zou weleens willen weten, hoe anderen dat doen. Hoe lukt het ze om er naar uit te kijken?
"De vakantie begint al met de reis er naar toe," hoor ik mensen vaak zeggen.
Hoe dan? Leg mij dat eens uit! En waarom moet ik mijzelf altijd tegenover iedereen verantwoorden, terwijl de anderen dat tegenover mij nooit hoeven? Als er weer eens mensen vol trots vertellen dat ze een drieweekse reis door India gaan maken, waarom hoeven zij dan niet uit te leggen wat in hemelsnaam hun motivatie is om zoiets alleen al te bedenken, laat staan ook daadwerkelijk te gaan doen? En als je echt wil weten hoe het daar is, neem een abonnement op de National Geographic Channel. Dan zie en weet je alles, zonder risico op knokkelkoorts of groepsverkrachting. En wat nou, andere omgeving. De meeste mensen weten niet eens hoe de straat achter hun woning eruit ziet, maar reizen wel de hele wereld rond om iets anders te zien. Loop een keer een blokje om en er gaat een wereld voor je open! En cultuur snuiven is mooi, maar je kan ook contact leggen met je buitenlandse buren. Nee, ik begrijp echt helemaal niets van die reislust. Avontuur? Ach, hou toch op! Alles is al ontdekt en uitgebreid gedocumenteerd. En een georganiseerde reis die je van hotel naar hotel brengt, is nou niet echt avontuurlijk te noemen. Zelfstandig met een tentje op safari door leeuwrijk Afrika, dát is avontuur, maar daar hoor je ze niet over. Nee, dan moet er ineens wel een hele groep dragers en jagers mee, met ervaring en grote geweren.
Ik zou wel willen dat ik er een beetje van had, van die reislust. Dat ik niet al halverwege de vakantie hoef te denken:
"Nog maar drie nachtjes slapen en dan gaan we gelukkig weer naar huis."
Nee, het is geen heimwee. Dat denken veel mensen, maar dat is het niet. Het is gewoon dat er geen fijnere plek op aarde is, dan ons eigen huis. Heerlijk is het daar! Daar hebben we jaren voor en aan gewerkt. Alles is naar onze hand gezet. Ik vind er alles wat mijn hartje begeert. Waarom zou ik daarvan weggaan, juist op het moment dat ik er drie weken aaneengesloten van kan genieten? Als iemand me nu eens goed zou kunnen uitleggen aan de hand van feiten, waarom reizen iets toevoegt, iets wat ik misschien al die jaren over het hoofd heb gezien, dan zou mij dat misschien kunnen helpen. Maar ik heb die mens nog nooit ontmoet. Ik ontmoet alleen maar mensen die mij raar vinden en moeilijk en ingewikkeld. Die gemeenplaatsen uiten als, je maakt nieuwe, onvergetelijke herinneringen. Ja, met in ondiep water duiken, maak je ook onvergetelijke herinneringen, maar zit je daar op te wachten? Ik ontmoet eigenlijk alleen maar mensen waaraan ik moet uitleggen waarom ik niet van reizen hou. Alsof reizen de norm is, want reizen is toch leuk? Hoe heeft dat zo ineens kunnen gebeuren? Toen ik klein was, was thuisblijven de norm. Kon je de hele zomervakantie fijn met al je vriendjes spelen, want niemand ging op vakantie. Heerlijk! Waarom is dat veranderd? Omdat het kan? Is dat de reden? Omdat het kan? Stop dan ook eens een stok in je hol en ga daarmee rondlopen! Waarom? Omdat het kan!
De dag voor vertrek heb ik altijd zo'n onbestemd gevoel. Het is vergelijkbaar met de spanning voor een proefwerk waarvoor je niet hebt geleerd. Angst, is het eigenlijk. Pure angst. En waarvoor? Nou ja, lees dat stukje hierboven dan nog maar eens. De mens lijdt het meest, van het lijden dat hij vreest. Zo zit ik in elkaar en hoe ik ook mijn best doe, het verandert nooit. Het zit diep in mij verankerd, het is wat het is, het is wie ik ben. Apart, misschien voor anderen, maar voor mij, heel normaal, logisch en verstandig. Ik weet namelijk niet beter. Dat is zoals ik op vakantie ga. Altijd. Alleen het valt vrijwel niemand op. Als jij niet hebt wat ik wel heb, zul je het waarschijnlijk nooit begrijpen, maar nu weet jij in ieder geval dat het bestaat, dat er ook mensen zijn zoals ik.
De hele dag probeer ik dat zenuwachtige gevoel zoveel mogelijk te negeren, maar daar word ik niet perse gezelliger van. Maar ondanks dat alles, ga ik wel. Iedere keer weer. Soms kan ik er zelfs niet van slapen of is het de eerste gedachte als de wekker afgaat. Zo'n 14 dagen voor de reis, is het vrijwel nooit weg uit mijn hoofd. Maar, nogmaals, ik ga wel. En zolang we met ons tweeën zijn, blijf ik ook gewoon gaan. Dat is de grootste bijdrage aan de relatie die ik kan leveren. Trouw zijn, gaat me makkelijk af, maar reizen kost me extreem veel opoffering en wegcijfering. Het is het mooiste cadeau dat ik mijn lieffie kan geven.
De hele tijd niets doen, dat is niet mijn ding. Ik verveel me snel en heb ook nog eens geen geduld. Na een kwartier in een vliegtuigstoel slaat de verveling al toe. En je kan geen kant op. Het is niet dat je zegt, ik ga even op de vleugel zitten. Dus verre vluchten, zoals naar Curaçao, zijn een verschrikking. Het is dat Curaçao en New York zoveel te beiden hebben, dat ik de reistijd accepteer als een gegeven. Maar 8 uur in een vliegtuig zitten om ergens in de Dominicaanse Republiek in een ressort op het strand vast te liggen, NOOIT! 4 uur vliegen is de absolute max! Alles wat langer vliegen is, heb ik van mijn lijstje geschrapt (met Curaçao en New York dan als de uitzondering die de regel bevestigen).
Ik ervaar dit ongeduld overigens niet alleen bij vakanties en vliegen. Ik ben toch een echte filmliefhebber, maar films die langer duren dan twee uur moeten wel ontzettend goed zijn, wil ik me er plezierig mee vermaken. Ik moet een film dan wel heel erg graag in de bioscoop willen zien, eer ik er naartoe ga. En ondanks dat ik die films fantastisch vind, meestal denk ik toch, als ie een half uur korter was geweest, had ik 'm nóg beter gevonden.
Dus dat heerlijke niets doen, duurt bij mij nooit langer dan een half uur. In die zin zijn vakanties op zich al een uitdaging. Dus ga ik maar wat doen. Vakantieverhalen schrijven of grappige filmpjes maken. Niet omdat het kan, maar omdat het moet! Als je me vraagt hoe de vakantie was, zal ik zeggen "leuk" en vertel ik je de mooie verhalen. Maar het is net als de tijd die ik voor mijn nummer bij de Marine heb doorgebracht, leuk, maar ik had ook zonder gekund.
Door het schrijven van verhalen en het maken van maffe vlogjes, wordt een vakantie best goed te doen, want wanneer heb ik meer tijd voor die flauwekul dan op vakantie? En zo ontdek ik, op de dag voor vertrek, eindelijk ook een soort van iets positiefs aan de vakantie. Maar het spannende gevoel in mijn maag verdwijnt er jammer genoeg niet mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten