Kefalonia: Afscheid

Op de Ionische eilanden en Kefalonia in het bijzonder zijn altijd veel Engelsen. Dat heeft met de historie van deze eilanden te maken. Google het maar eens. Het leuke daaraan is dat wij hen wel, maar zij ons niet kunnen verstaan. Ha!

Over het algemeen zijn Engelsen gewoon aardig, verstandig en vriendelijk. Het gaat mis als ze in groepen opereren. De hooligans en de Brexit zijn daar sprekende voorbeelden van. Wat ik me nu ineens afvraag, mogen Engelsen ná de Brexit nog wel onze EU-stranden liggen?

Waar je ook zit of ligt, er zitten altijd wel Engelsen in de buurt. Ook wel Italianen, een enkele Fransoos, Nederlanders en incidenteel een vakantievierende Griek, maar meestal toch Engelsen. En ze komen uit alle windstreken, want je hoort de meest uiteenlopende dialecten. Heerlijk.

Onze vakantieburen waren dus ook Engelsen. Een bejaard stel. Als ik met een kop koffie voor de deur in de schaduw zat en zij gingen uit eten, riep de man vrolijk: "Cherio!" Het was soms net alsof we in een Engelse serie terecht waren gekomen. Zo grappig.
Halverwege de week kregen we nieuwe buren. Engelsen. Aardige mensen uit Nottingham. Hij, groot en stevig en een kleurrijke tattoo op zijn hele arm. Zij, klein en ... ja, typisch Engels, zoals Miss Brahms uit "Are you being served" maar dan ouder. Grappig om zo'n grote kerel steeds woorden te horen gebruiken als "lovely" and "nice". Hij zei bijvoorbeeld: "Nice place here, ain't it. Lovely pond. Why do I say pond all the time? Haha. I mean pool of course. Nice pool and fine food at the bar. Lovely!"
Op onze laatste avond zei hij: "Have a nice flight chap! We'll drink one on ya tonight." Ik zei dat wij hetzelfde zouden doen op hun, waarop zij zei: "Then you better make it an alcoholic one." En ze lachte er Engels bij.

De vakantie was fijn. Hij staat niet in de top 3, maar hoort wel bij de eerste 10. Prachtige omgeving, schitterende, ja echt schitterende uitzichten, leuke kleine plaatsjes en haventjes, leuke mensen, heerlijk eten en een fantastische accommodatie. Veel ruïnes ook, want tijdens een grote aardbeving in 1953 werd het eiland vrijwel volledig verwoest. Er staat van vóór de beving nog maar weinig overeind. Ik steek er in de grappig bedoelde vakantievlogs een beetje de draak mee door juist de omgevallen delen te laten zien. In werkelijkheid vond ik de Akropolis van Sami en het Castello van Assos best indrukwekkend. Natuurlijk was er veel omgevallen, maar er was genoeg om je de grootsheid ervan te kunnen voorstellen. En het bood wederom een magnifiek uitzicht op het ruwe, rotsige eiland en de immer azuurblauwe zee.

Door de vlogs en de rare, korte filmpjes voor Insta, heb ik niet zoveel verhaal te vertellen. Alle (creativi)tijd is in de filmpjes gaan zitten, die heel leuk waren om te maken. Allemaal gewoon met mijn mobiel, waar ik tegenwoordig ook de meeste verhalen op schrijf.
Wat geniet ik toch van al die mooie mogelijkheden. Vroeger filmde ik zonder geluid met een Super 8-cassette in de camera van 3 minuten voor 16 gulden. Dan moest het filmpje voor ontwikkelen worden opgestuurd en als het dan na 14 dagen terugkwam, moest ik letterlijk gaan knippen en plakken om het filmpje te monteren. Na de montage moest het filmpje weer worden opgestuurd om er een geluidsspoor op te laten aanbrengen. En als het filmpje dan terugkwam kon ik er geluid bij maken. Vervolgens kon je het resultaat, liefst 's avonds in het donker, aan een klein groepje mensen met een filmprojector vertonen. Nu pak je je mobiel, je filmt, je fröbelt wat met wat apps, je gooit het op Insta. Wat leven we toch in een heerlijke tijd!

"Heb je die blouse nou weer bij je? Gooi dat ding toch eens weg!" adviseerde Linda.
Ik heb namelijk een vaste reisblouse. Het is al een oude blouse, maar hij zit als gegoten. Een heerlijke blouse. Op de vakantiefilmpjes en -foto's van de afgelopen 12 jaar, zie je me vaak in die blouse. Maar dit jaar was dat voor het laatst. Want Linda had gelijk. Eigenlijk kon het niet meer. Het boord was helemaal versleten. De gaten vielen erin. Op de laatste dag van onze vakantie heb ik hem nog even aangehad. Van en naar het zwembad. En bij het inpakken van de koffer heb ik 'm netjes opgevouwen en naast de koffer gelegd. Nadat ik de koffer had gesloten, heb ik nog een keer naar de blouse gekeken en afscheid van hem genomen door hem te bedanken voor de vele jaren trouwe dienst. Met weemoed en pijn in het hart heb ik 'm voorzichtig in de afvalbak gelegd. Ik heb 'm achtergelaten op Kefalonia. En zo werd het vertrek naar huis voor het eerst toch ook een beetje een droevig afscheid. Dag fijne blouse, ik zal je nooit vergeten.

"Hè hè, het werd tijd!" constateerde Linda ongevoelig toen ze de blouse in de prullenbak zag liggen. Voor straf heb ik op het vliegveld stiekem een hap van haar worstenbroodje genomen.