Kefalonia: Niks doen

De volgende ochtend werd ik kwart over 6 wakker. Ik had het koud, wat niet zo gek was, want de airco stond nog op standje Noordpool. Linda was nog in diepe slaap, dus die heb ik ruw wakker laten schrikken. Nee, natuurlijk niet! Ik heb het leven lief, dus die heb ik lekker laten liggen. Ik weet echt wel wat goed voor me is. Nee, ik heb een kop koffie gemaakt en ben heerlijk in de schaduw onder de palmboom voor de deur van ons studiootje gaan zitten. Het was heerlijk stil en rustig. 100% genieten. Een enkele keer liep er iemand voorbij en die zei dan "kalimera" en ik zei dan "kalimera" terug. Ik denk dat kalimera het jongere zusje van Calimero is.

Na een klein half uurtje begon ik me toch te vervelen. Joh! Dus liep ik het grasveld op dat voor onze deur lag en een mooi uitzicht bood op de zee en een stuk van het eiland. Prachtig!
Terwijl ik daar van het uitzicht stond te genieten, hoorde ik achter me een bekend geluid dat ik toch niet helemaal kon thuis brengen. Een soort gesputter. Alsof je de tuinslang aan zet om het gras te sproeien en er nog lucht in de slang zit. Dat ie soms water, soms lucht spuit. Dat gespetter. Met dat ik dat dacht, voelde ik een koude straal water op mijn rug. Ik keek verschrikt achterom en kreeg een frisse straal water recht in mijn gezicht. Zo snel als mijn flipflops mij konden dragen, rende ik het gras af. Het was zeven uur. De automatische beregening was aangegaan.

Ik heb mezelf vervolgens met nog een kop koffie in de zon te drogen gezet en ben een beetje met mijn mobiel gaan zitten spelen. De gratis WiFi werkte wel, maar was zo traag als Peter van der Waarden, een oud-collega van me. Als je die man zag lopen, moest je altijd goed en lang kijken om te zien of ie nu voor- of achteruit liep. Hij had overigens nog best een succesvolle carrière als landmeter. Hij was namelijk als een van de weinigen in staat om met de peilstok in de hand uren lang stil te staan, zodat de anderen hun metingen konden verrichten, maar dit terzijde.

Linda, inmiddels op natuurlijke wijze ontwaakt, had ook wel zin in een hapje, dus maakte ik ons traditionele vakantieontbijt, gebakken ei met spek en een lekker glaasje melk erbij. Kneuterig. Een soort van "We zijn er bijna". Maar wel heel gezellig!

Het ging een zwembaddag worden vandaag. Dankzij alle gedoe van de afgelopen dagen zat er niet meer in. Het zwembad was heerlijk. We lagen naast een Frans stel. Hij, groot en zwaar, een soort Obelix zeg maar, en zij klein en iel, Asterix. Alleen de vlechtjes ontbraken. En verder waren er vooral veel Engelsen. Rustig, zowaar, maar daarom niet minder ordinair en lelijk. Dus Linda had niets om zich zorgen om te maken. Er viel weinig te zien, dus iedere keer als ik ging liggen, viel ik in slaap. Ik weet ook niet hoe ik dat deed, maar de dag vloog om.

En toen ... volgde het min of meer vaste avond ritueel van douchen, stad in, eten, cocktail en half dronken (van de slaap uiteraard) tandenpoetsen en naar bed. Kijk, dan ben je lekker bezig, zeg ik. Dat "Dolce fa niente", het zalige niets doen, is niks voor mij.