Wat ik niet begrijp is wat mensen toch altijd allemaal moeten doen in het vliegtuig. Ze bergen hun spullen op in de vakken boven hun hoofd, gaan zitten en zodra het lichtje "riemen vast" uit gaat, vliegen ze uit hun stoel en hebben ze van alles nodig uit de tas die ze net zo keurig hadden opgeborgen. Minuten lang blokkeren ze de doorgang voor mensen die waren vergeten te plassen voordat ze in het vliegtuig stapten. Dat blijken er ook iedere keer weer heel wat te zijn. Hoe kan dat toch? En dit ritueel herhaalt zich meerdere keren per vlucht. Stewardessen vragen steeds vriendelijk of de bagagerekplunderaars willen gaan zitten. De vluchtmeisjes moeten er immers regelmatig langs met karretjes eetwaar, prullaria en afval. Vaak gaan de bagagerekduikers gewoon met hun dikke kont voor de gangpadpassagiers staan, of ze die nou kennen of niet. Waarom doen ze de spullen die ze nodig hebben vooraf niet even apart in een plastic tasje dat je zo onder de stoel voor je kan schuiven? Heb je alles de hele vlucht bij de hand en later stop je het tasje weer in je rolkoffertje of rugzak. Hoe makkelijk wil je het hebben? Maar nee, ik ben dan natuurlijk weer te praktisch. Zucht.
Na de landing moesten we, zoals altijd, nog even op de koffers wachten. Da's altijd dringen, want iedereen wil vooraan staan. Stel je voor dat je koffer een extra rondje op de band moet maken, dat zou toch onoverkomelijk zijn, voor zowel de koffer als de eigenaar. Ik keek het gedrang vanaf een strategische positie met leedwezen aan. Toen ik mijn koffer zag verschijnen, baande ik mij onder het regelmatig uitroepen van "Personeel!" gemakkelijk een weg naar voren en plukte geroutineerd mijn koffer van de band. Vervolgens ging ik bijna ongemerkt achterwaarts en verliet de krioelende kluwen mensen. Ik nam weer mijn strategische positie in en wachtte op de volgende. Die kwam maar niet en kwam maar niet. Hoe kon dat nou weer? We hebben de koffers beiden tegelijk ingeleverd? Waarom komen ze dan niet beiden ongeveer gelijktijdig op de band terecht? Worden ze nog eens extra door elkaar gehusseld of op kleur gesorteerd?
Uiteindelijk verscheen ook de tweede koffer op de band. Er viel weinig meer te dringen. Iedereen was al zo'n beetje weg.
Voor de deur van het vliegveld stond de Sunweb hostie met een stapel enveloppen en daar zat ook onze envelop tussen. Die hadden we dus binnen. Yes! De hostie vertelde ons dat we voor de auto moesten doorlopen naar de vertrekhal. Dus dat deden wij.
We passeerden een lange rij wachtenden en begaven ons naar de vertrekhal. Maar daar stond niet de ons beloofde meneer die ons met een shuttle naar de auto zou brengen. Nee, want die meneer, dat bleek een mevrouw en die stond aan het begin van die lange rij wachtenden die we net waren gepasserd. Al die mensen wilden een auto! Wij mochten, hoera, achteraan sluiten.
Ik was inmiddels ruim 24 uur wakker, had deze ochtend nog geen koffie op en stond derhalve in de killing-mode. Toen we dan uiteindelijk aan de beurt waren, mocht alleen ik mee met de shuttle. Ik moest Linda en de koffers op het vliegveld achterlaten. Als ik dan de auto had, kon ik haar met de auto ophalen. En desgevraagd vertelde de automevrouw blij dat bij de terugreis straks alles precies hetzelfde ging, maar dan omgekeerd. Dus Linda en haar koffers bij het vliegveld uit de auto gooien, naar het verhuurbedrijf rijden, de auto inleveren en met de shuttle terug naar het vliegveld, alwaar ik met Linda en haar koffers zou worden herenigd. En ze waren vanaf 7:00 uur geopend, dus dat was geen probleem, aldus de autodoos. Ik moest nu zelfs Linda tot kalmte manen. Het was allemaal zo omslachtig en anders dan beloofd en verwacht? Ik ben echter zonder een onvertogen woord in de shuttle gestapt en heb de automuts laten leven.
De auto was trouwens een prima karretje en na een ritje van nog geen twintig minuten reden we de parkeerplaats van het hotel op. Er was nog 1 plek. Wat een geluk. Ja, voor de andere hotelgasten met auto's, want ik had in deze stemming de auto anders dwars in het midden van de parkeerplaats gezet, zodat niemand er meer in of uit had gekund, dat verzeker ik je toch.
Bij de receptie werden we allervriendelijkst behandeld. Onze kamer was nog niet klaar. Het was ook nog pas 11 uur. Maar we kregen een gratis welkomstdrankje en om 12 uur zou de kamer al gereed zijn. Nou, dat was nog te overzien.
Het werd uiteindelijk half een, maar ja, da's altijd nog flink wat eerder dan de genoemde 15:00 uur uit de folder. Dus ook die informatie klopte niet! Maar ik heb er niks van gezegd.
Nou, de studio die wij kregen, was geweldig. Nee, echt, geweldig! Locatie was goed, inrichting en voorzieningen waren goed en het was allemaal echt schoon! Niet Grieks schoon, maar Hollands schoon! Geweldig. We leefden weer helemaal op.
Het voornemen was de koffers in onze studio te droppen en dan het dorpje te gaan verkennen, te lunchen en dan om vijf uur de kennismakingsborrel van de Sunweb hostie bij te wonen voor waarschijnlijk nog meer niet kloppende info en dergelijke. Dus op het heetst van de dag, liepen wij het dorpje in. Er was weinig leven te bekennen op straat. Hier en daar zat een enkeling wat te drinken of eten, maar buiten, in de zon, liep niemand. We begrepen wel waarom, het was bloody hot! Gelukkig kregen wij zelf ook trek, dus doken we een taveerne binnen en bestelden onze eerste Griekse lunch, een Griekse salade voor de lady en een beetje Gyros voor de gentleman. Het was natuurlijk overheerlijk en overdadig. Het meegeleverde biertje sloeg echter in als een bom! 36 uur wakker en dan zo'n copieuze maaltijd, ja, dat maakt je er niet frisser op. Dus we wijzigden de plannen, liepen terug naar onze studio, gingen op bed liggen en die hostie met haar flut verhalen kon ons gestolen worden.
Die avond werden we rond een uur of 8 wakker. We hebben ons opgefrist, zijn weer wat gaan eten, hebben snel wat boodschapjes gehaald en zijn weer gaan liggen. Dus al die verhalen van mensen die beweren dat vroeg vliegen zo fijn is, omdat je dan nog de hele dag op je vakantiebestemming hebt, die informatie klopt ook al niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten